Stara stacja kolejowa

- Jestem stąd. W przeciwieństwie do ciebie - powiedziała z odrobiną oschłości Chara, przyglądając się badawczo nieznajomemu dorosłemu. Nie wiedziała z początku, o co dokładnie może mu chodzić, lecz teraz, gdy nieco uściślił, w jakiej sprawie miałaby mu pomóc, nieco ułatwiło to odbiór jego intencji. Niemniej wciąż pozostawała wobec niego nieufna.
I jeśli miałaby być szczera, to nagła zmiana tonu tego mężczyzny w stosunku do niej - to, jak podkulał przed nią ogon, uprzednio zapewne mogąc chcieć pogrozić jej bronią - sprawiła małolacie pewną dozę satysfakcji. Nieczęsto zdarza się, by ktoś czuł strach w sytuacji, gdy jedyna osoba, która mogłaby mu pomóc, to "mała zagubiona dziewczynka".
- Niech będzie. Możemy się dogadać - odrzekła wreszcie niby po namyśle, tak samo lakonicznie jak wcześniej. Na swój sposób będzie to układ, który zadowoli oboje z nich, nawet bez opłaty, chociaż ją chętnie przyjmie. Dla niego to wyjście ze slumsów, a dla niej - choćby odrobina tej złośliwej satysfakcji wynikającej z całej tej sytuacji, w oczach Chary zahaczającej o tragikomiczną. Tragicznej dla niego, komicznej dla niej.

Roger odetchnął z ulgą. Na całe szczęście dziewczyna okazała się być miejscową i zgodziła się mu pomóc.
- No to prowadź. - z wyraźnie zmienionym tonem głosu pozwolił dziewczynie iść przodem.
Gdy tak szli razem, uliczki, które jeszcze przed pół godziny wydawały się być wrotami do piekła, teraz nie budziły takiego przerażenia. Co prawda dziwne stworzenia z ciekawością obserwowały dwójkę przechodniów, ale towarzysząca nieznajomemu chłopakowi miejscowa dziewczynka musiała zapewnić gapiom wystarczający dowód, na to, że ten nieznajomy nie będzie stanowił problemów.  
Roger szedł za swoją przewodniczką i dokładnie analizował jej zachowanie oraz wygląd, od czasu do czasu dziękując jej za pomoc.
Na pierwszy rzut oka mogła wydawać się trochę opieszała i bezczelna, ale z drugiej strony, jednak mogła w sobie posiadać chodź odrobinę manier i dobrego usposobienia. Co do wyglądu, to chłopak ocenił ją na jakieś czternaście, może piętnaście lat. Nie widział w niej zbytnio kształtujących się cech kobiecych, również i sposób, w jaki się nosiła wskazywał raczej na styl chłopięcy niż dziewczęcy, no chyba, że po prostu nie było jej stać na inne ubrania, a ten strój stanowił jej całą garderobę.
- Opanuj się.   - powiedział sam do siebie. Ktoś, kto by dostrzegł jego przenikliwe spojrzenie, które całe było utkwione na młodą dziewczynkę, mógł pomyśleć, że ten nieznajomy chłopaczek jest jakimś dewiantem, któremu udało się przekupić biedne dziecko. Dlatego też czym prędzej Roger się opamiętał i przerzucił swój wzrok na lokalną "architekturę".
- A właśnie. - rzucił nagle. - Miło poznać, Roger jestem. - swoje słowa skierował do przewodniczki w nadziei przerwania tej niezręcznej ciszy i oddalenia od siebie zarzutów, które ktoś mógłby mu postawić.

Chara nie mogła pochwalić się praktycznie niczym kobiecym. Gdyby się do niego nie odezwała, Roger pewnie mógłby wziąć za jakiegoś chłopaka. Była, co prawda, nieco starsza, co zakładał, ale nie mylił się za bardzo. Przynajmniej z fizycznego punktu widzenia. Jeśli zaś spojrzeć na nią przez pryzmat roku urodzenia, mogłaby spokojnie mieć już wnuki. Tak przynajmniej zakładała sama Chara, jeśli skupić się na samych liczbach.
Poszłaby o zakład, że gdyby komuś o tym powiedziała - komuś, kto nie miał zielonego pojęcia o całej tej szalonej sytuacji z RESETAMI - to pewnie zostałaby wzięta za wampira. To dopiero byłaby sława!
Ruszyła z nim przez slumsy. Naturalnie szła na przedzie, by przypadkiem jej niefortunny "podopieczny" nie zgubił się, próbując samemu znaleźć drogę. Zerkała na niego raz po raz, tak profilaktycznie, na wypadek, gdyby nagle się zatrzymał albo skręcił w złą stronę.
- Chara - sama się przedstawiła, spojrzawszy za siebie, na niego, i ogarnąwszy go od góry do dołu. Następnie ruszyła dalej, raz po raz czując, jak jest sama ogarniana wzrokiem przez dorosłego.
Profilaktycznie jeszcze raz dotknęła rączki Noża w kieszeni.
- Co planowałeś zrobić? - zapytała po długiej chwili ciszy, nie odwracając się do Rogera. - Za następnym zakrętem powinien być most do was. Dalej chyba znajdziesz drogę. - dodała, zerkając przed siebie i przyspieszając nieco kroku.

z/t x2