Biały Deszcz - Zadanie Rogera

Ostatnie kilka tygodni było dla bruneta niezwykle stresujące. Nie dość, że w pracy miał natłok papierkowej roboty, to na dodatek napatoczył się na jakiś patusów, którzy sprawili mu niezłe lanie, na szczęście i on trochę ich pokiereszował, a przynajmniej jednego z nich.
Mając dość tego wszystkiego, chłopak postanowił, że dla relaksu urządzi sobie dłuższą wycieczkę po okolicznym buszu,a przy okazji poćwiczyć trochę strzelanie ze starego karabinu.
Kompletny brak odgłosów ze strony cywilizowanego świata i widoku ludzi, a także zapach czarnego prochu, było istnym remedium dla jego nadszarpniętego zdrowia psychicznego. Dając się stopniowo pochłonąć przez otaczającą przyrodę, nawet nie zauważył, kiedy żwir z utartej ścieżki zmienił się w puszysty mech, a widok pochmurnego nieba został przysłonięty przez gęste korony drzew. Dopiero po tym, jak przypadkowo spadła na niego szyszka, chłopak powrócił do świata i zdał sobie sprawę z tego, w jak beznadziejnym położeniu się znalazł. Gdzie okiem nie sięgnąć, wszędzie rozpościerały się gęsto usłane drzewa i krzaki. Nigdzie nie mógł dojrzeć choćby prześwitu w roślinności, który mógłby wskazywać na jakiś punkt biwakowy czy ulokowaną ścieżkę turystyczną
Pomimo chwilowego zdenerwowania jakie go ogarnęło, prędko odzyskał zimną krew i w pierwszej kolejności starał się wybadać w podłożu wgniecenia, po jego własnych butach. Niestety, bezskutecznie. Nie posiadał zdolności odczytywania tropów, więc i węszenie w ściółce na nic się zdało. Nie tracąc zapału wyciągnął z kieszeni kompas i próbował przypomnieć sobie, w którym kierunku się kierował, ale to też nie przyniosło zamierzonego skutku. Normalna osoba byłaby już w niemałej panice, ale nie on. Wiedział bowiem, że przez lasy są prowadzone linie wysokiego napięcia lub umieszczane nadajniki radiowe, a to wbrew pozorom dobrze by świadczyło.
Minuty mijały, a przez bezustanne wpatrywanie się w górę zaczął dostawać mroczków przed oczami, co chwile potykając się też o gałęzie. Tracąc cierpliwość przyśpieszył tempo i skierował swe kroki na pobliską górkę, w nadziei, że uda mu się coś dojrzeć w oddali.
Będąc na szczycie, jego oczom ukazała się zaniedbana ścieżka, która prowadziła gdzieś głębiej w las. Po stanie w jakim znajdowała się ów dróżka wynikało, że od dawna nikt jej nie używał, ale zawsze na jej końcu mogło znajdować się coś ciekawego. Długo nie myśląc, postanowił, że przejdzie się kawałek i zobaczy do czego prowadzi, a nóż znajdzie jakąś wioskę lub pensjonat, lub przynajmniej domek myśliwych.

Na nieboskłonie coraz bardziej zaczynały zacierać się kolory, a ogólny mrok zaczynał ograniczać pole widzenia do kilkunastu, metrów. Chłopak jednak wciąż nie tracił nadziei i podążał zaniedbanym szlakiem, w nadziei, że z spośród gęstej roślinności dostrzeże chociażby najsłabsze światło żarówki.

Widok starego domostwa zarówno rozweselił chłopaka, jak i wzbudził w nim niczym nieokrzesaną ciekawość, kto i kiedy mógłby żyć w tym miejscu, z dala od cywilizacji i pośrodku gęstego lasu? To pytanie bezustannie krążyło w głowie Rogera. Próbował sobie przypomnieć wszystkie poznane legendy i dość interesujące historie na temat okolicy, ale żadna z nich nie zawierała w sobie wzmianki o tajemniczym domu w lesie.
W pewnym momencie dostrzegł, że w oknie na dolnym piętrze coś zamigotało.
- Czyżby jakieś żule postanowiły się tu ulokować, a może szajka bandycka? -  kolejne pytanie pojawiło się w jego głowie. Rozważał też, że tylko mu się mogło zdawać, iż z posiadłości dochodzi jakieś światło. Panujący półmrok w połączeniu z jego krótkowzrocznością, nie raz już spłatał mu figle, dlatego też postanowił zachować odstęp co do swoich domysłów.
Mając do wyboru dalsze błąkanie się po lesie, a możliwość spotkania kogoś, kto mógłby mu pomóc, postanowił, że sprawdzi czy w budynku rzeczywiście nie ma żadnych lokatorów. Miał nadzieję, że przynajmniej tym razem dopisze mu szczęście i w razie czego, domownicy nie wykażą się agresją i nie odmówią pomocy zagubionemu nieznajomemu.
Jednak na wszelki wypadek załadował swój muszkiet nowym ładunkiem i przestawił kurek na środkową pozycję.
Ostrożnie począł się zbliżać do murów rezydencji, uważając, aby nie narobić zbyt dużo hałasu oraz w miarę możliwości pozostać w martwym polu widzenia.
Po niedługim czasie przylegał już do muru. Ostrożnie zajrzał przez okienko do środka, ale nie mógł niczego sensownego dostrzec. Starał się też nasłuchiwać jakiś odgłosów pochodzących z wnętrza, jednak mury okazały się nazbyt grube, a odgłos ćwierkania ptaków, które właśnie śpiewały swoje kołysanki, dodatkowo utrudniał to zadanie.
- Dobra, koniec tej zabawy. - wyszeptał sam do siebie. Podreptał pod drzwi wejściowe i ustawiwszy się nieco pod skosem do nich w znacznej odległości, zastukał lufą broni, aby w razie potrzeby mieć czas na odbezpieczenie giwery lub schowanie jej za plecami.

Cisza...tego właśnie się spodziewał po zakołataniu w drzwi starego domostwa. Z jednej strony świadczyło to o tym, że prócz małych zwierzątek, które mogłyby zamieszkiwać to miejsce, nic nie stanowiło realnego zagrożenia dla chłopaka. Z drugiej jednak strony, czuł się zażenowany, iż w wejściu nie pojawił się nawet obłąkany pustelnik, który mógłby w jakiś sposób pomóc chłopakowi w odnalezieniu drogi wyjścia z tego lasu.
Czas naglił. Widoczność spadła już do zaledwie kilku metrów, a padający deszcz mógł przedostać się do wnętrza specjalnej torebki, w której Roger trzymał zapasowe ładunki do karabinu, a to, pozbawiłoby go możliwości choćby obrony w przypadku ataku ze strony mniej przyjaznej zwierzyny.
Będąc przymuszony do schronienia się przed deszczem i mrokiem, postanowił się włamać do opuszczonej willi i przeczekać w niej noc, a gdyby miał szczęście, może znalazłby w niej coś ciekawego. 
W pierwszej kolejności postanowił, że spróbuje sforsować stare drzwi. Gdyby jednak to nie przyniosło rezultatów, kilka silniejszych kopnięć zdrową nogą może okazać się bardziej skuteczną metodą. Natomiast, jeśli i to było za mało, wybicie szyby na dolnym piętrze i wśliźnięcie się do wnętrza byłoby już dziecinnością. Oczywiście trzeba by było uważać, aby się nie zranić o potłuczone szkło, ale nawet jeśli doszłoby do jakiegoś lekkiego przecięcia skóry, to podstawowe środki opatrunkowe, jakie chłopak ze sobą wziął, w zupełności powinny wystarczyć do opatrzenia rany.

// Rzut kością, szansa na sforsowanie drzwi
// Rzut kością, szansa na wyłamanie zamka kopnięciem (gdyby metoda pierwsza zawiodła)
// Rzut kością, wejście przez wybite okno bez skaleczenia się (gdyby metoda druga zawiodła)

The member 'Roger' has done the following action : Kostki

---

#1 'Kostka' : 9

--------------------------------

#2 'Kostka' : 10

--------------------------------

#3 'Kostka' : 2

O elemencie zaskoczenia można było zapomnieć. Pomimo miękkiego lądowania, brzęk metalowych klamer od plecaka zdawał się roznieść po całym parterze, na co dzicy lokatorzy mogliby najzwyczajniej pochować się w bezpiecznych miejscach lub przygotować do odparcia intruza.
- Przepraszam za najście! - podniesionym tonem głosu przeprosił za wtargnięcie. - Jest ktoś w domu? - posłał pytanie, na które równie dobrze mógł sobie sam odpowiedzieć. 
Rozejrzał się po ciemnym przedpokoju. Z zarysów niewyraźnych kształtów wywnioskował, że na przeciwko niego znajduje się najprawdopodobniej wejście na piętro oraz, że w kilku miejscach znajdują się jakieś drzwi, które oddzielają główny hol od reszty pomieszczeń. Spod jednych z nich, umieszczonych na prawo od niego, wydobywała się blada łuna, która słabo oświetlała kawałek podłogi przed nimi. Chłopak pomyślał, że to może być kolejna iluzja powstała przez jego słaby wzrok, jednak obejrzawszy się za siebie spostrzegł, że Słońce już całkowicie się schowało za horyzontem, więc jego promienie nie mogły dawać takiego efektu, nawet jeśli okno znajdowało się na wprost od drzwi. Nie chcąc myszkować po skrytej w ciemnościach części domu, odruchowo chwycił za klamkę drzwi, zza których zdawało mu się, że dobiega światło i powoli pchnął je, żeby zaraz zrobić krok w tył i z ułożonym kciukiem prawej dłoni na kurku muszkietu, przygotować się na szybką akację.

- Nosz kurw...- chłopak zaczął się irytować, gdy kolejna kombinacja nie odblokowała zamka w drzwiach. Zakładając, że każdy przycisk trzeba wcisnąć tylko raz, miał do przetestowania zaledwie sześć możliwości.
Był właśnie przy piątej, kiedy niespodziewanie dobiegł do niego dźwięk tłuczonej ceramiki lub szkła. Odruchowo odskoczył od klamki, wykonując przy tym bliżej nieokreślone ruchy rękoma i nogami. Serce zaczęło mu walić, jak gdyby brał udział w wyczerpującym biegu. Wziął do rąk swoją ulubioną zabawkę, jednocześnie obserwując teren przed sobą.
- Nie, tylko nie teraz. - mówił rozpaczliwie do starej flinty, kiedy podczas odciągania kurka do pozycji odbezpieczony napotkał silny opór. Jego pewność siebie momentalnie zmalała do minimum. Stary system naciągowy najwyraźniej przestał współpracować i domagał się smarowania, a w najgorszym wypadku, również i wymiany części.
Nie wiedząc najzupełniej co mogło być przyczyną hałasu, pierwsze co przyszło mu namyśl, to ucieczka z tego budynku. Prędko jednak zrezygnował, widząc, że za drzwiami wejściowymi panuje niczym nieokiełznany mrok.
- No dobra, weź się w garść. - próbował sam siebie pocieszyć. - To pewnie jakiś szop czy coś.
Przed oczami zaczęły pojawiać się mu obrazy ze wszystkich gier wideo, które stawiały bohaterów w takiej samej sytuacji. Gdyby tylko pokusił się na otworzenie drugich drzwi, mógłby stanąć oko w oko z jakąś bestią lub w wersji pozytywnej, przed niespodziewanym sojusznikiem.
Ciekawość coraz bardziej nakłaniała go do sprawdzenia drugiego z pomieszczeń. W końcu, chłopak wziął głęboki oddech i ruszył w kierunku przeciwległych wrót, aby z wielkim impetem wparować do innego pokoju, licząc na chwilę dezorientacji ze strony domniemanego przeciwnika i użyć kolby karabinu jako prowizorycznej maczugi.

Ku wielkiej uldze, w pokoju nie zastał żywego ducha, jednak dla pewności, kilkakrotnie omiótł wzrokiem pomieszczenie, które wydawało się kiedyś pełnić funkcję salonu. Pomijając roślinność, która już w znacznym stopniu przejęła dostępną przestrzeń, nic specjalnie nie przykuło jego uwagi. Od co, zwykły salonik, o dziwo jeszcze z wyposażeniem, co niezmiernie zdziwiło chłopaka.Według jego domysłów, podczas wyprowadzki, właściciele raczej zabierają ze sobą wszystkie rzeczy. Pozostawienie na pastwę losu lub rabusiów, całkiem dobrych mebli, w tym nowoczesnego telewizora, przeczyło logice, no chyba, że lokatorem była starsza osoba bez rodziny, ale i wtedy, po śmierci gospodarza, odpowiednie służby powinny się zająć pozostawionym sprzętem.
Snując się po pokoju, rozkminiał nad całą sprawą. Uważnie przyglądał się każdemu elementowi wystroju, aby coś mogo go nakierować na odpowiedź dotyczącą samej posiadłości i jej mieszkańców. Pierwsze, co rzuciło mu się w oczy, to dość niezwykły przypadek zagnieżdżenia się dziwnej rośliny w telewizorze. Samo miejsce było już niespotykane, a zdolność do wzrostu rośliny bez widocznego dostępu do gleby czy jakiejś doniczki, z której mogło to wyrosnąć i uczepić się sprzętu, było nie lada zagadką. Kolejną rzeczą oględzin były regały z książkami. Jako, że Roger był amatorem starych egzemplarzy, usilnie starał się znaleźć ciekawe tytuły, które podejmowałyby dziedziny związane z zielarstwem, historią lub religią, co wypełniłoby luki w jego biblioteczce i czas podczas samotnych wieczorów. Niestety, większość z ksiąg była już nadgryziona zębem czasu, molami i wilgocią. Wciąż jednak przeczesywał regały, w nadzei, że uda mu się natrafić na coś ciekawego.
Czas mijał. Odczuwając lekkie zmęczenie, postanaowił, że zrobi sobie małą przerwę w eksploracji. Siadł na starej, zakurzonej kanapie i pociągnął kilka łyków gazowanego napoju, pozwalając przed tym, aby część wykipiała z butelki, wprost na dziwną roślinę, której doniczka, znajdowa się w kawałkach na podłodze, odsłaniając korzenie, które nadal desperacko próboway trzymać się grudek ziemi.

// Szansa na odnalezienie czegoś ciekawego na regałach. #1
// Szansa na, odnalezienie wskazówki przy telewizorze. #2
// Szansa na, reakcję rośliny doniczkowej z kroplami napoju. #3

The member 'Roger' has done the following action : Kostki

---

#1 'Kostka' : 1

--------------------------------

#2 'Kostka' : 4

--------------------------------

#3 'Kostka' : 3

Chłopak siedząc na kanapie, próbował rozkminić, co mogą znaczyć niewyraźne słowa zapisane na karteczce. Z pozoru losowe, nie miały większego sensu i wyglądały raczej na wskazówkę do dziecięcej gry o nazwie podchody, a niżeli miały mieć jakieś głębsze znaczenie. Nie mając jednak nic ciekawego do roboty, dla samego zabicia czasu Roger postanowił, że jednak pomyśli trochę nad symboliką słów. Wędrowiec - czyli ktoś z daleka, przyszło mu pierwsze skojarzenie. Zachód - tutaj nasunęły mu się dwie możliwości. Albo, ów wędrowiec przybył z zachodu, albo zmierzał na zachód. W każdym razie, to w tym kierunku należało się kierować. Następnie przyszła kolej na Schronił pod koroną. Jedynie co przyszło mu do głowy, to korona drzew. Być może, że właśnie pod drzewem się schronił, ale dlaczego? Czyżby zastał go deszcz? Temu pytaniu brunet poświęcił dłuższą chwilę czasu i rozważał nad wszelkimi możliwościami. Na sam koniec pozostała raczej oczywista kwestia, czyli powrócił na trakt. Z tego wynika, że niedaleko od drzewa, pod którym się skrył pechowiec, musiała biec jakaś drużka, która prowadziła go do wybranego celu.
Nie wiedząc dlaczego, ów zagadkę powiązał też z przyciskami na klamce od sąsiednich drzwi. Mignęło mu przez myśl, że w pewnym sensie, te dwie różne rzeczy, mogłyby jakoś ze sobą się łączyć, choć, jeszcze nie wiedział jak.
Zerwawszy się z kanapy, postanowił, że sprawdzi dwie, najbardziej prawdopodobne wersje. Pierwszą z nich było przeszukanie domu, w celu odnalezienia czegoś, co mogłoby się łączyć z zapisanymi słowami. Być może, że chodzi o jakiś obraz, na którym widnieje postać chroniąca się po drzewem. A za tym lub w tym obrazie może kryć się coś ciekawego. Kolejnym punktem będzie udanie się na szybki zwiad na zachodnią stronę ogródka i odnalezienie, opisanego drzewa, nieopodal, którego może być jakaś ukryta ścieżka.
Jak postanowił, tak zrobił. Ostrożnie począł błądzić po dostępnych pomieszczeniach domostwa, w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby go naprowadzić na odpowiedni trop, a przy okazji porozglądał się za jakimiś środkami opatrunkowymi. Wprawdzie obrażenia zadane przez gacka nie były poważne, ale jednak chciał mieć pewność, że nie dostanie żadnej gangreny. Na koniec przyszło mu przeczesanie najbliższego terenu wokół domu i próba odnalezienia zachodniego drzewa.

// Szansa na, natrafienie na kolejny element układanki - w domu.
// Szansa na, odnalezienie środków opatrunkowych.
// Szansa na, odnalezienie poszukiwanego drzewa. - na zewnątrz.

The member 'Roger' has done the following action : Kostki

---

#1 'Kostka' : 5

--------------------------------

#2 'Kostka' : 2

--------------------------------

#3 'Kostka' : 3

Tułanie się po domu i wokół posiadłości nie przyniosło zamierzanych rezultatów. Żadnej wskazówki, a jedynie kolejne zablokowane drzwi z tymi samymi przyciskami co poprzednio. Chłopak westchnął ciężko i wyprężył się tak, że niemal wszystkie kręgi zaczęły mu strzykać. Zaraz po tym nachylił się nad mechanizmem i klikając w przypadkowej kolejności w przyciski, próbował rozgryźć zasadę działania mechanizmu, poprzez nasłuchiwanie odgłosu zamka.
Minęło kilka minut, po których mógł stwierdzić jedynie dwie zależności pomiędzy odgłosem zapadek, a przyciskaniem danych klawiszy, co jednak nie dawało wystarczającej podpowiedzi.
Ponownie zwrócił swoja uwagę na kształt przycisków. Słońce, kropla, drzewo... Po jego minie było widać, że wpadł na kolejny pomysł. Wymyślił sobie, że kodem może okazać się proces wzrostu drzewa, począwszy od nasionka. Przez chwilę dumał nad sensownymi możliwościami i zaczął klikać przyciski w jednej z dwóch wymyślonych kolejności, kropla, słońce, kropla, drzewo oraz kropla, słońce, drzewo, kropla. Gdyby jednak to zawiodło, mógłby po prostu podjąć próbę wyważenia drzwi lub jeszcze raz przeszukać odblokowane pokoje i być może natrafić na coś, co przegapił.


//(#1) Rzut kością na, zadziałanie jednego z wymyślonych kodów.
//(#2) Rzut kością na, wyważenie drzwi. (gdyby #1 nie powiodła się).
//(#3) Rzut kością na, efektywne przeszukanie domu ( gdyby #2 nie powiodła się).

The member 'Roger' has done the following action : Kostki

---

#1 'Kostka' : 6

--------------------------------

#2 'Kostka' : 12

--------------------------------

#3 'Kostka' : 3

Zasada brutal force spisywała się świetnie nie tylko w dziedzinie informatyki, ale też w świecie rzeczywistym. Zawiasy w drzwiach z łatwością poddały się naporowi ciała, dzięki czemu zyskano dostęp do kolejnej części starego budynku, który nie był tak opuszczony, jak można było się tego spodziewać.
Przechodząc przez drzwi, chłopak znalazł się w pokoju, który swoim wystrojem zdecydowanie odbiegał od pozostałych. Przystrojone obrazami ściany, niezniszczone meble i zapalone świece oraz palące się w kominku drewno, dawało naprawdę niezły efekt i mogłoby się zdawać, że ów pokoik został przeniesiony z zupełnie innego domu, a przynajmniej jakimś dziwnym trafem wyrwał się spod bezlitosnych reguł upływu czasu i pozostał w latach swojej świetności.
Zachwyt pomieszczeniem jednak musiał zostać przerwany, kiedy oczom młodzieńca ukazała się postać leżąca przed kominkiem. Być może, że to był jakiś menel, któremu przypodobała się okolica i postanowił zadomowić się w swojej nowej posiadłości, a następnie urządzać sobie w niej bezustanną libację. I nawet jeśli chłopak trafiłby ze swoimi domysłami, to i tak możliwość spotkania potencjalnego wybawcy była dla niego nie lada powodem do radości.
Zanim jednak zbliżył się do ciała, na wszelki wypadek, wziął w ręce swoją giwerę, która teraz pełniła tylko funkcję zwykłego straszaka. Nie wiedział bowiem czy tamta osoba będzie w humorze, gdy zobaczy kogoś obcego na swoich włościach. A kto wie, może okazać się nawet agresywna, więc widok uzbrojonego włamywacza powinien dać do myślenia, zanim podjęłaby pochopne działania.
- Halo. Przepraszam. Wszystko dobrze? - Roger zaczął zagadywać do nieznajomego, zachowując przy tym bezpieczną odległość, tj. na długość lufy, którą smyrał domownika po nogach. W razie nagłego zrywu, miałby bowiem szansę na odskoczenie od zdechlaczka i ucieczkę.

Chłopak osłupiał, gdy spod kaptura wyłoniła się twarz młodej kobiety, a nie, jak to początkowo zakładał, pomarszczone oblicze leśnego dziadka.
Nie miał zupełnie pojęcia, co taka osoba mogła robić sama w opuszczonej willi, w samym środku gęstego lasu. Być może, że to ofiara porywaczy, która jakimś cudem oswobodziła się z więzów i zdołała zbiec z miejsca swojej niewoli. Innym motywem mogłaby być najzwyczajniej w świecie ucieczka z rodzinnego domu i chęć życia na swój rachunek. Natomiast, jeszcze innym, realnym wyjaśnieniem, mogłoby się okazać, że Roger natrafił na bazę jednej z tajnych sekt, co tłumaczyłoby dziwne ubranie dziewczyny. W tym jednak przypadku, jego obecność w domostwie sekciarzy, nie wróżyła nic dobrego. Kto wie, do czego tacy szaleńcy są zdolni. Rytualne okaleczenia, tortury lub niewola, były wysoce prawdopodobne. A co jeśli, okazałoby się, że pozostali współbracia chcieliby złożyć go w ofierze ku czci demona? Bruneta przeszedł dreszcz przez tą myśli, jednak wywody nad wszystkimi możliwościami musiały zostać przerwane, kiedy owa niewiasta nawiązała z nim kontakt, przez co ten, nieco zaskoczony, zaczął się tłumaczyć zupełnie bez ładu i poprawnej składni zdań. Dopiero po chwili zdołał na tyle poukładać myśli, żeby w miarę zrozumiały sposób przedstawić całą sytuację.
- Tak jakby...przeceniłem swoje umiejętności poruszania się w trudnym teren-ie, przez co  zgubił-em się w tym lesie. - zaczął niepewnie. - I tak jakoś, się stało, że natrafiłem na ścieżkę, która mnie tutaj doprowadziła. - obserwując słuchaczkę Roger, odniósł wrażenie, że coś było z nią nie tak. Spodziewał się, że zamiast wysłuchiwania jego bełkotu, tamta będzie biła na alarm lub zacznie wołać o pomoc, lub też błagać o litość, zwłaszcza, że był uzbrojony.
Jednak obecny stan rzeczy był wysoce niepokojący. Kto wie kim tak naprawdę była. Gdyby okazało się, że to faktycznie członek jakiejś sekty, na dłuższą metę szykowałyby się nie lada kłopoty. Nieco bardziej pozytywną opcją mogłoby się okazać, że dziewczyna jest zwykłą wariatką, która dała drapaka z ośrodka i postanowiła się tu schronić.
Cóż, niedaleka przyszłość miała zweryfikować wszystkie podejrzenia i dać jednoznaczną odpowiedź.