Wezwanie - Zadanie Namide

Mokro, zimno, brudno do potęgi. Slumsy.
Czy naprawdę musiała dochodzić do tego samego faktu w swoich myślach dzień w dzień? Jakim prawem jeszcze jej się to nie znudziło? I w ogóle ta cała rutyna pracy? Cóż, może po prostu przywykła już do tego stopnia, tak zrosła się z tym miejscem od urodzenia, że tak naprawdę duchem nigdy tego miejsca nie opuściła, a co za tym idzie: przywykła do wszystkiego, co tu spotkała. Powoli nawet powszedniały jej potwory chodzące dookoła tak, jakby to było normalną koleją rzeczy, iż przyjdzie im tu zamieszkać po odrzuceniu przez miastowych ludzi. Osobiście wolałaby, żeby wrócili tam, gdzie ich miejsce, ale skoro już tu są i nikt masowo ich nie wypędza, to niech będą.
Wydała z siebie krótkie westchnienie niedługo przed tym, jak pojazd zahamował. Łypnęła na paskudną pogodę za oknem i na obskurny gmach kamienicy. Niby nic nowego z kategorii widoczków w dzielnicy nędzy, ale i tak przemknęło jej przez myśl, iż było tu co najmniej nieprzyjemnie i w sumie wolałaby dostać zlecenie gdzie indziej. Ale nie będzie narzekała głośno, nie to co ten mlekożłop, z którym przyszło jej się użerać tego dnia. Na jego pytanie retoryczne mruknęła jakimś "mhm", a następnie wyszła z samochodu, mocniej naciągając sztywny kołnierz policyjnej kurtki.
- Sprawdź, czy nie zostało coś ważnego w radiowozie. I zamknij go porządnie. Nie chcemy żadnych włamań pod naszą nieobecność - rzuciła przez bark, kierując już swoje kroki ku kamienicy. Rozejrzała się raz jeszcze, a następnie podeszła pod wskazany adres. Poszukała w pamięci numeru mieszkania, pod który powinna zadzwonić, po czym nacisnęła odpowiedni guzik w domofonie. Miała nadzieję, że zadziała. W takich ruinach często podobne rzeczy zawadzały.

Obskurny dziad z krzywym spojrzeniem. Czyli nic nowego. Pokazała mu odruchowo odznakę, żeby uniknąć ewentualnego polecenia na wskroś podwórka w dwie sekundy, a następnie przekroczyła próg, odczekawszy tam chwilę na partnera. Następnie się rozejrzała, tak jak w przypadku faceta nie znajdując niczego zaskakującego. Jej blok od środka wyglądał w sumie dosyć podobnie, tylko że był może nieco lepiej wyczyszczony.
Przyjąwszy do wiadomości jego imię, skinęła lekko głową. Jej stopień i nazwisko na pewno zdążył zauważyć na jej odznace, więc uprzejmości ze swojej strony miała już za sobą. Łypnęła na młodzika obok siebie, czekając aż on coś bąknie na swój temat. Cóż, jeśli zmarszczonemu typkowi odznaka nie wystarczyła, to pozostało jej chyba już tylko potwierdzić jego tożsamość: – Jest ze mną. Proszę się nie martwić – a następnie zejść za nim do piwnicy.
Nigdy nie ufała takim miejscom. Ich mrok i potencjalnie niebezpieczna atmosfera za każdym razem sprawiała, iż przysuwała rękę nieco bliżej kabury.

Im głębiej, tym coraz obskurniej. Wyśmienicie. Slumsy w stanie czystym.
Kiedy Adolf przedstawiał jej i (jak mu było?) Lukasowi kolejnych... świadków? to każdemu z nich przyglądała się bardzo uważnie. A nuż coś zauważy już teraz. Nie wiedziała jeszcze, co konkretnego się stało, ale z pewnością się niedługo dowie. Zbliżyła się do fotela i tym samym do nowo poznanych jej osób, po czym stanęła z racji tego, iż jeszcze jej nie pozwolono usiąść. Następnie łypnęła w stronę podnóżka.
- Notujesz? - mruknęła możliwe jak najdyskretniej, gdy Josh jako pierwszy jął zdawać relację z nie wiadomo czego. - W porządku, dziękuję. Państwo tu wszyscy są lokatorami, jak wnioskuję, chyba że się mylę? Wszyscy państwo mieszkają na tym samym piętrze, co pani Surface? Które z państwa najbliżej niej?
Pomilczała chwilę, jakby w zastanowieniu, nim wpiła spojrzenie w Josha, a potem na wszystkich.
- Dobrze. Proszę mi podać numery państwa pokojów i przygotować się na przesłuchanie. Będę przychodziła do każdego z osobna. Tymczasem proszę pana Josha o zostanie tutaj. Dziękuję, panie Adolfie, może pan wrócić do siebie. Do pana też przyjdę - skinęła głową starszemu facetowi, a potem skupiła uwagę na pierwszym z przyprowadzonych, który się do postanowił odezwać.
- Hałasy, tak? Jak dawno to było? Przed zgłoszeniem miało to już miejsce, czy to pierwszy raz? - zaczęła, zaplatając dłonie na piersi. Miała na myśli ogółem, że poprzednio na przykład się zdarzyło, ale nie wzbudziło żadnych podejrzeń i dopiero teraz odgłosy się natężyły. Przykładowo. W tej kategorii zadała to pytanie.
Po otrzymaniu odpowiedzi podjęłaby dalszy research:
- Proszę opisać dokładnie to, co się stało. Jaki to był rodzaj dźwięku?

Podczas gdy Josh zastanawiał się nad odpowiedzią, Namide odprowadziła wzrokiem wychodzących mieszkańców. Myślała, iż przyprowadzeni byli jedynymi, którzy mogli mieć związek ze sprawą, a nie rezydentami tego przybytku w ogóle. Cóż, nie spodziewała się, że będzie ich tak... mało. Dzięki temu jednak miała mniej osób do przesłuchania. Zawsze to coś.
Dla rozruszenia nóg zaczęła spacerować nieco to w jedną, to w drugą stronę naprzeciwko fotela, gdy Josh zaczął w końcu mówić do rzeczy. Jej podnóżek zajmował się notowaniem, więc jej pozostała ta bardziej brudna robota, to jest zadawać pytania oraz znosić opryskliwość zapytanego.
- Taka moja praca – mruknęła w reakcji na jego pytanie (prawdopodobnie) retoryczne.
Wreszcie, gdy umilkł, stanęła idealnie przed nim, jedną dłoń kładąc na biodrze.
- Kiedy to było? – spytała, przyglądając się mu uważnie. – Pamięta pan może godzinę? – gdyby udzielił mu odpowiedzi, przeszłaby do następnego zagadnienia: - Nie lubił jej pan, co? Mógłby mi pan ją opisać? Czym się zajmowała, jaka była dla reszty lokatorów, tego typu rzeczy.

Wcale go nie zalewała pytaniami, hurr durr. Starała się mówić spokojnie, zarówno pod względem tempa wypowiedzi jak i jej samej barwy, a pytań nie recytowała ciągiem. Jeśli nie odpowiedział na pierwsze dwa, następnych nie wypowiedziała, miast tego zagryzając jedynie wargę w geście niezadowolenia.
- Może pan wracać do siebie - odparła na uroczą kwestię Josha, po czym uwagę skupiła już na swoim podnóżku. Podeszła do niego i skrzyżowała ręce na piersi, przysłuchując się jego konkluzjom. Zareagowała na jego słowa dopiero wtedy, gdy zostali sami. Ewentualnie, gdyby koleś się uparł, oddaliłaby się kawałek i swoją decyzję wygłosiłaby bardzo cicho.
- Mamy już pewną bazę danych. Skąpą, ale przynajmniej wiemy, co się mniej-więcej stało. Obejrzymy miejsce zbrodni, a potem wrócimy do przesłuchań - mruknęła. Ruszyła w stronę schodów i skinęła głową na Lukasa, by poszedł za nią.