Ukryte laboratorium

Pewnego cudownego dnia, kiedy wszystko działo się swoim spokojnym tempem i w teorii nic nie zapowiadało wybudzenia się kolejnego dziecka (być może ostatniego, co tam pozostał? Kto wie, jaka to jest czasoprzestrzeń). Otworzyła powoli błękitne oczy, mrugając parokrotnie i nie mogąc przyzwyczaić się w pierwszych sekundach do nikłego światła po ciemności, która trwała parę lat. Zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć ostatnie wydarzenia, jednak wszystko zaczynało jej się mieszać. Chwila... Znała już to uczucie. To samo towarzyszyło jej wtedy, gdy powstała z martwych, tracąc po śmierci wszystkie wspomnienia, by potem podczas spotkania z Asgorem je odzyskać. Czyżby to było to samo, co wtedy? Czyżby... Umarła? Ale... Przez co? Intensywnie próbowała odnaleźć jakiekolwiek wspomnienie, które miało być tym ostatnim, ale... Równie dobrze wszystkie mogły nimi być. Z myśli o przeszłości przeszła szybko do tego, co się dzieje teraz. Rozejrzała się po dziwnie wyglądającej placówce w poszukiwaniu jakiekolwiek żywej duszy, która mogłaby wytłumaczyć, co się tu dzieje i jakim sposobem tu trafiła. Przecież... Ostatnio była u Undyne. Albo może prowadziła rozmowę z Asgorem? Albo ćwiczyła swoje umiejętności magiczne z pewnym przemiłym potworem, który postanowił ją wszystkiego nauczyć? Albo... Siedziała w domu, bawiąc się ze starszą siostrą?
... Chwila. Teraz było inaczej, niż było wcześniej. Teraz pamiętała niemal wszystko, co się jej przytrafiło, ale nie potrafiła po prostu uszeregować tego w pamięci. Wszystko się plątało, nie dając się tak łatwo rozwiązać, jak poprzedniej sytuacji, kiedy potrzebowała jedynie spotkania z mordercą dzieci, aby odzyskać wszystko, co wcześniej posiadała w umyśle. Teraz... Musiała sama jakoś się w tym połapać? Ale... Ale jak? Nie... Musi najpierw się dowiedzieć, gdzie jest! Rozejrzała się w miarę swoich możliwości, próbując wyłapać wzrokiem wśród półmroku jakąś sylwetkę. Jakąkolwiek.

Czuła, jak jej ciało jest dziwnie ciężkie. Co za zabawne uczucie... Nie powinna być przecież zmęczona. Po prostu spała, a po drzemce nigdy tak się nie czuła. Jak wstawała była pełna energii, gotowa do przemierzania i odkrywania nowych tajemnic świata, a teraz... Ledwo mogła ruszyć koniuszkiem palca. Jako, że Patience jest małą bezwstydnicą, nie za bardzo przejęła się tym, że leży na niej jedynie narzutka. Ważne, że było cieplutko i nic jej się złego nie działo! Dobra, to co teraz... Co teraz... Trzeba działać! Szczególnie, że w laboratorium są jakieś potwory, które mogą jej pomóc.
- Halo! - zawołała, jednak poczuła, jak głos odmawia jej posłuszeństwa, zaś z gardła wymyka się jedynie ledwo zrozumiałe chrząknięcie, które jedynie za pomocą bardzo dobrego słuchu i paru chwil myślenia ułożyć w słowo. Dziewczynka próbowała odkaszlnąć, co skończyło się niezbyt możliwą do zapanowania falą kaszlnięć, drapiących suche gardło Patience. Dlaczego tak się działo...? Nie rozumiała. Może te potwory jej wyjaśnią? Próbowała również podnieść rękę, aby im pomachać, jednak musiała wysilić wszystkie mięśnie, jakie jej pozostały po paru latach leżenia, by cokolwiek z nią zrobić. Czy ją uniosła? Czy może jej się po prostu wydaje, a dłoń jak leżała, tak leży? Nie chciała przekręcać głowy w tamtą stronę, bo prawdopodobnie by wtedy straciła z oczu dwójkę prawdopodobnie nieznajomych jej stworzeń.

The member 'Patience' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 12

Determinacja musiała być zaiste silna w tym małym ciałku! Nie tylko udało ci się bowiem wyartykułować swoje chrząknięcie głośniej niż by się wydawało, ale i rękę uniosłaś na tyle wysoko, że doprawdy nie sposób było jej nie zauważyć! Jakby tego było mało, wysiłek najwyraźniej zaalarmował jedno z monitorujących twój stan, magicznych urządzeń. Zielona lampka umieszczona na jednym z nich, zapaliła się żywo, a kilka innych zabuczało entuzjastycznie. Wraz z metalicznym kliknięciem, z przypominającego ucho od słuchawki prysznica tworu nad swoją głową, zaczęła wydobywać się czerwonawa mgiełka. Opadając z wolna na Twoje ciało, rozgrzewała je jeszcze bardziej i sprawiała, że mięśnie w twoim ciele powoli rozluźniały się, a następnie wykonywały niezbyt bolesne skurcze, pobudzając siebie nawzajem.  
- NA MIŁOŚCIWEGO ASGORE'A! - wykrzyknęła zaalarmowana potworzyca, w te pędy doskakując do łóżka w którym leżałaś. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że ma podłużny pysk. Dopiero po chwili mogłaś zorientować się, że to nie pysk, a... dziób. Dziób podobny to tukaniego. Masywny. Ptasi potwór zamachał z przejęciem skrzydłami, na czubkach których posiadał drobne dłonie o szponiastych paluszkach. Kręcąc głowa na wszystkie strony, zaczęła ci się przyglądać.
- O rajuśku! Jak się czujesz? Lin! LIN! Biegnij zawiadomić kogo trzeba! Kolejne się obudziło! - na krótki moment przekręciła głowę przez ramię, zanim z powrotem wróciła do ciebie wzrokiem. - Za chwilę poczujesz się lepiej. Przepraszam, nie powinnam była krzyczeć. Mam nadzieję, że nie rozbolała cię od tego głowa?  

Jeśli taka twoja wola, możesz rzucać na próby podniesienia się.

Ba, że była silna! W końcu mała była zdeterminowana, by jak najszybciej ogarnąć, co się stało. Kiedy usłyszała dziwne dźwieki maszyn, które ją otaczały i podtrzymywały przy życiu, potem coś kliknęło, a nad nią pojawiła się słuchawka od prysznica. Będziemy się myć? Ale tak od razu...? Patience zacisnęła oczy, aby przypadkiem woda nie dostała się do jej ledwo otworzonych ślepek, jednak nie poczuła na sobie żadnych kropel wody. Jedynie dziwne ciepło, które najpierw rozluźniło, a następnie delikatnie spinało jej mięśnie, powodując dziwne uczucie.
- Ooo. Jak to sie dz-ieie, że ja nic nie robie, a rence same coś robią? I co to byo to spadaionce, czerfone? - zapytała jeszcze chrapliwym głosem, nie mając jak zwilżyć wysuszonego gardła. Przez to, że nie mogła wypowiedzieć przez parę lat ani jednego słowa, jej język był strasznie zastany, a ona nie potrafiła wyartykułować słów tak perfekcyjnie, jak to robiła do tej pory, co powitała zmarszczeniem brwi w niezadowoleniu. Dlaczego tak się stało? Czy te potwory będą w stanie jej odpowiedzieć. Kiedy jednak spojrzała na potworzyce, która stanęła nad nią i wykrzykiwała jakieś słowa, otworzyła w zachwycie usta, zaś jej oczy zaświeciły pełnym ekspresji blaskiem.
- Ale masz fainy dz-ióp. Umiesz latać? - zadawała kolejne pytanie, tym razem bezpośrednio do jej prawdopodobnie opiekunki przez cały ten długi czas, jak tu leżała. Chyba długi... Przynajmniej tak jej się wydawało. Czuła się jak po bardzo... Baaardzo długiej drzemce. Takiej paroletniej drzemce... Ale nie też takiej, która trwała około czterdzieści lat. Ile już czasu przespała? Przecież to takie marnotrastwo!
- Ia? Dopsze! Tylko tak mi dzifnie iensyk chodzi - odpowiedziała na pytanie mało retorycznie, przez co bardziej skupiła się na swoich odczuciach niż na rzeczach ją otaczających. A dzięki temu niezadowolenie z własnego stanu powróciło. Jak można było je polepszyć... Najpierw to chciała się podnieść, bo miała już dość leżenia. Dopiero co jej świadomość powróciła, a już zaczęły boleć ją plecy! Spróbowała więc się podeprzeć tylnymi rękami za plecami, wspomagając tym samym będące w zaniku mięśnie brzucha, po czym próbowała się podnieść do siadu. Zmarszczyła przy tym brwi w wysiłku, nie będąc przygotowana jeszcze na takie obciążenie swojego drobnego ciałka, ale... Walczyła! I miała nadzieję, że wywalczy.

The member 'Patience' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 5

- A co teras ropisz? - zapytała dziewczynka, kiedy potworzyca podeszła do jednego z monitorów, sprawdzając jej stan, czego wiedzieć nie mogła. Skąd te poruszenie u niej? Czy to przez to, że się obudziła? To miłe, że potrafi wywołać taką eksytację u innych samym tym, że otworzyła oczy!
- Bo rence same sie ruszaio. Tak letko - odpowiedziała na jej pytanie, nie bardzo jednak myśląc nad tym, aby ułatwić jakoś potworzycy zrozumienie jej słów. Nie wiedziała, o co chodziło, przecież mówiła normalnie! A przynajmniej się starała to robić, co było dosyć... Utrudnione przez nadal odczuwalne zesztywnienie języka. Wysłuchała odpowiedzi ptaszyny, by już nabrać powietrza w płuca i zadać kolejne pytania, jednak... Ta poprosiła ją, aby na razie tego nie robiła. Patience słysząc to przekrzywiła głowę do boku, zupełnie nie rozumiejąc jej prośby.
- A kto przyjdzie? - zadała ostatnie pytanie, nie mogąc się powstrzymać. Owszem, poczekałaby na to, aż ktoś do niej podejdzie, ale nie lubi być trzymana w niepewności. I w końcu zdecydowała się podnieść! Pomimo, że mięśnie stawiały opór, nie chcąc być ponownie zmuszane do pracy, dziewczynka im nie opuściła i w końcu zdołała usiąść na łóżku. No i mogła się teraz rozejrzeć dookoła! Wszystkie te dziwne machiny, świecące lampki i inne legowiska... Ach, jak bardzo chciała o nie wszystkie zapytać! Ale pani Ptak powiedziała, żeby nie pytać to nie pytała. Na początku czuła niby muśnięcia piórek, które naukowiec miała na swoich ramionach, ale wraz z postępem badania uświadomiła sobie, że dotyka ją swoimi palcami, uważajac aby nie zranić jej pazurami.
- Uaskocze! - powiedziała w momencie, gdy dotknięcia mogły być odczuwane jako łaskotki, drgając lekko i próbując się nieco odchylić do tyłu w ucieczce przed dziwnym uczuciem. Na jej twarzyczce jednak pojawił się szeroki uśmiech, a w oczach pobłyskiwały iskierki wesołości.
- Nie boli. I ciepło iest, tak pszyjemnie! - odpowiedziała na pytania, a jej spojrzenie skierowane zostało na pozostałe łóżka, chcąc się przypatrzeć, czy ktoś tam leży. A może już wstali, a ona jest ostatnia? Ciekawe, gdzie się podziewała reszta, bo chyba raczej nie została w laboratorium, prawda? I jednoczesnie przez jej umysł przechodziły myśli o tym, jak to będzie, gdy w końcu i ona opuści kryjówkę.

Fajnie jest czasami dłużej sobie pospać i zregenerować siły. Choć Iris nie planowała, że będzie to trzyletni sen po unicestwieniu potężnej bariery, która więziła potwory przez setki lat. I pewnie byłaby nawet smutna z powodu stracenia tych kilku lat życia gdyby nie to, że nie pamiętała już nawet ile miała lat. Maszyna zadziałała na nią w tak negatywny sposób, że dziewczyna straciła wszystkie wspomnienia. Zarówno te związane z powierzchnią jak i Podziemiem. Gdy wiec otworzyła oczy, a pierwsze odgłosy otoczenia dotarły do jej uszu, przez pewien czas w ogóle nie reagowała. Miała kompletną pustkę w głowie i nie wiedziała co się dzieje. A nawet gdyby chciała coś zrobić, to było to trudne, ponieważ jej ciało było odrętwiałe i nie chciało się słuchać. Nie mogła nawet podnieść ręki czując ogólne osłabienie. Choć... Może jeśli się zaweźmie, to jednak się uda? Tylko co dalej? Jeśli pokaże istotom w pobliżu, że się przebudziła, to co stanie się potem? Kim one w ogóle są. Nie potrafiła nic sobie przypomnieć. Nawet tego jak ma na imię. Zachowała jedynie podstawową wiedzę i umiejętności, których gdzieś się kiedyś nauczyła jak matematyka, pisanie, czytanie i tym podobne. Tylko gdzie ona się tego nauczyła? I kim jest? Widziała tylko w pobliżu jakieś dziwne istoty, które wyglądały jak potwory. Czy ona też jest potworem? A jeśli tak, to jakim? I co robi w tym tajemniczym miejscu? Czyżby były tu przeprowadzane jakieś eksperymenty? Miała nadzieję, że nie. Najgorzej było znajdować się w sytuacji zagrożenia i nie móc się obronić. Nie miała nawet sił na to by wstać. Lecz, jeśli naprawdę ktokolwiek z obecnych chciałby ją skrzywdzić, to zrobiłby to już dawno. Nie czekałby na to do jej przebudzenia. Co tu się więc wyprawiało?

- Ahaaa. A ile tu lesze? - zapytała, ogromnymi siłami woli powstrzymując się od zadawania większej ilości pytań. A tyle ich miała w głowie! Dlaczego nie mogła ich zadawać? Lepiej by było dla ich obu i ich przyszłego Tajemniczego Gościa, żeby teraz się części rzeczy dowiedziała, bo wtedy nie zasypywała ich ogromną ilością biednego prawdopodobnie nieznajomego, chociaż...? Czy to na pewno będzie nieznajomy? A może to będzie ktoś bliski Patience? Może Undyne?! Albo… Albo któraś z duszyczek?
- Pobudzaionca esencia? – zadała jedynie takie pytanie, przekrzywiając głowę lekko w bok. Nie rozumiała za bardzo tego słowa, ale… Czy to było to coś, co początkowo brała za wodę, a było takie cieplutkie i milutkie? Jak tak to było to bardzo fajne! Słuchała uważnie następnych słów ptasiego potwora, gdy nagle rozległ się okropny skrzyp otwieranych drzwi. Dziewczynka nieco zmarszczyła twarzyczkę, ściągając brwi i skierowała wzrok w stronę nieprzyjemnego dźwięku, a jej oczom ukazała się… Toriel! Wnet jej buźkę ponownie rozświetlił szeroki uśmiech.
- Tor-iel? Toriel! – wykrzyknęła najgłośniej, na tyle, ile jej obecny stan pozwalał, a w jej głosie brzmiało szczęście i entuzjazm. Na szczęście nic się nie zmieniała, od kiedy ostatnio ją widziała, a było to… Właśnie, ile czasu temu? Parę na pewno, bo trochę w Podziemiach chodziła, nie mając jednak okazji się spotkać z kozią królową, ale jeśli chodzi o to, ile czasu spała… To nie miała pojęcia. Może ktoś jej w końcu odpowie! Jednak… Są ważniejsze rzeczy teraz do robienia. Dziewczynka z wielkim wysiłkiem wyciągnęła ręce w stronę jej dawnej opiekunki, chcąc ją przytulić! Niestety, jej bardzo marna kondycja nie pozwoliła jej na wstanie, więc musiała się ograniczyć do zdolności dedukcji koziej mamy. I miała nadzieję, że nie będzie musiała tak długo trzymać rąk.
- Dobsze! Pani Ptak iest bardzo dla mnie mia – odpowiedziała na jej pytanie, powoli przywracając dawną sprawność językowi. Chociaż i tak trochę problemów z poprawnym mówieniem miała i potrzebowała dużo więcej czasu na odpowiednie rozruszanie mięśnia odpowiedzialnego za artykulacje poszczególnych głosek. Wargi również miała troszkę zesztywniałe, ale… Przez tą pobudzającą esencję nieco zdołały się rozruszać. A przecież tego proszku, pyłku czy mgiełki połykać nie będzie! Chociaż…

Głucha i przerażająca ciemność. Marinette nie przepada za nią, obawia się jej, gdyż nie wie, co się w niej kryje. Przykra przeszłość? Makabryczny widok? Bądź po prostu kolejny sen, zabierający cudowne lata życia ludzkiego dziecka? Wcześniej nie zdawała sobie sprawy z tego ile czasu przeleżała w Podziemiu. Tak samo było również i teraz, lecz z tą różnicą, iż była na Powierzchni i nie minęło kilku dekad.
Powoli, aczkolwiek z trudem otworzyła oczy ze zmęczonym wyrazem twarzy, jakoby się nie wyspała i potrzebowała kolejnych pięciu minutek — a może i więcej? — do pełnego wypoczynku. Ledwo co widziała, jakby przez mgłę, przez co potrzebowała na to krótkiej chwili, nim jej wzrok się przyzwyczaił i wyostrzył obraz.
Zdawała się być na pół przytomna, ledwo co do niej cokolwiek docierało. Oczywiście do jej uszu, choć ciut zgłuszone, docierały najrozmaitsze dźwięki, a natomiast szkarłatne oczy Mari rozglądały się wte i wewte, jednakże umysł dziewczyny niczego nie analizował, nie „wybudził się” na tyle, by coś takiego robić. Potrzebowała tylko czasu, w końcu dopiero co się obudziła.
Jej oddech przez cały czas był spokojny, a ta ponownie przymknęła powieki, jakby chciała jeszcze na chwilę się zdrzemnąć, lecz w tym samym momencie z jej ust wydobyło się słabe chrząknięcie, a zaraz po nim miała mały, choć równie cichy, atak kaszlu, jakby coś zalęgło się w jej gardle czy w płucach. Nieprzyjemny posmak w ustach nieco ją otrzeźwił i dopiero teraz do niej cokolwiek dochodziło, aczkolwiek wiele nie rozumiała.
— Gdzie ja jestem? — przeszło jej przez myśl, gdy ta zaczęła nerwowo się rozglądać po miejscu, a przynajmniej na tyle ile mogła, czyli prawie że nic. Nie wiedziała nic, nie rozumiała nic, w wyniku czego była zdenerwowana, o czym świadczył jej niespokojny oddech, a sam fakt, że jej ciało odmawiało posłuszeństwa, tylko pogarszało sprawę, że Marinette była naprawdę przerażona.

Gdy w końcu, wsłuchując się w głosy z otoczenia doszła do wniosku, że raczej nic jej nie grozi, zdecydowała się ruszyć z tego mebla, na którym leżała niewiadomo ile. Nie było to jednak zbyt proste, bo nadal czuła się słabo. Postanowiła więc się odezwać.
- Co się dzieje?- spróbowała zadać pytanie głosom z otoczenia. Mogło to się nie udać zważywszy na to, że od lat nie miała wody w ustach i jej gardło było wyschnięte, lecz trzeba było wywalczyć jakąś reakcję ze strony nieznajomych, by poprosić ich o jakieś wsparcie. Sama, bez jakiejkolwiek pomocy pewnie da radę wstać za wiele godzin, a i tak pewnie będzie się wtedy zachowywać jak żywy trup. Jeśli więc nie udało się jej zwrócić na siebie uwagę, ponownie zamknęła oczy, by spróbować zregenerować siły choć... To pewnie i tak by nic nie dało, w końcu leżała niewiadomo ile i nic jej to nie dało

/wybaczcie długość, tymczasowo piszę z telefonu

The member 'Iris' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 7

Z cierpliwością oczekiwała na odpowiedź ptasiego potwora, wlepiając w nią wzrok błękitnych oczu. Nie spuszczała z jej twarzy oka, jednocześnie sama nie zaczęła się denerwować ze stresu, że ojej, kolejne lata przespane i stracone. Po prostu… Ciekawiło ją, ile łącznie mogła przebywać we śnie. Na szczęście dla laborantki, zjawiła się Toriel, która skutecznie skupiła na sobie uwagę małej, która zachichotała podczas spotkania jej nagiej skóry z sierścią królowej. W głowie miała plan objąć ją za szyję, jak to często robiła podczas przytulasów, ale… Jej ciało powiedziało stanowcze „nie”, dlatego zakończyła na wczepieniu dłoni w futro potworzycy, przytulając się do niej najmocniej, jak tylko mogła! Tak dawno jej nie widziała… A może całkiem niedawno? Czy ona przypadkiem nie zasypiała w łóżku w pokoju w jej domu? Skoro tak, to dlaczego teraz jest w jakimś dziwnym pomieszczeniu?
- Moge cie witać tak cały czas! – powiedziała z podobnym co wcześniej entuzjazmem. Jej postać zawsze była w głowie siedmiolatki zapisana jako ciepła i opiekuńcza. Cały czas obserwowała królową i to, co się działo wokół niej. Patrzyła, jak skinęła głową na ptaszynę, która zajęła się nią po obudzeniu, a potem się wycofała.
- Mam nadzieie, że sie bendziemy ieszcze widzieć! – próbowała zawołać w stronę pani w kitlu laboratoryjnym, by potem całą uwagę skupić na koziej mamie, która zawołała swoim władczym tonem do obu ich opiekunów, w tym jej ulubiony rzucił się w stronę bliżej nieznaną Patience, aby przynieść jej ubrania. Prawdopodobnie.
- Toriel, co sie stauo? Czemu tu iesteśmy? – zapytała, przypominając sobie wcześniej, że już jest ten czas na zadawanie pytań, na który tyle czekała! Nie oszukujmy się, dla tej dziewczynki było ciężko być cicho, kiedy w głowie kłębi się tyle tematów, które ją ciekawią. Postanowiła jednak dawkować emocje, żeby potworzyca nie czuła się nimi przygnieciona. A przynajmniej na razie! Nagle usłyszała czyiś głos, na którego dźwięk z jej twarzy zniknął uśmiech, a pojawił się zaciekawiony wyraz. Rozejrzała się po sali, a jej wzrok padł na trzy pozostałe łóżka, na które nie miała zbyt dobrego wglądu.
- Ktoś sie budzi! Ktoś sie budzi! – powiedziała nadal lekko zachrypniętym głosem, na który nie mogła nic poradzić. Ale od czasu obudzenia było tyle bodźców, na które musiała zareagować, że nawet nie zwracała uwagi na to, że jej głos był ledwo silniejszy od nieznajomej jej na chwilę obecną osoby.

Plątanina wszelkich myśli buzowała w głowie Marinette, tworząc niesamowity chaos. Wiele pytań, a tak mało odpowiedzi, na które zdołała wyszukać w swoich myślach. Próbowała się uspokoić i przypomnieć ostatnie chwile, lecz ogarniający ją w dalszym ciągu niepokój to uniemożliwiał. O dziwo jej pamięć nie uległa uszczerbku, pamiętała co działo się w Podziemiu i resztę wydarzeń, nie licząc momentu, gdy wszystkie duszyczki zajęły swoje miejsce i aktywowano broń. To zrodziło kolejne pytania u nastolatki — Co się stało? Gdzie wszyscy? No i przede wszystkim czy się udało?
Dźwięki, wcześniej stłumione, stały się dla niej odrobinę bardziej zrozumiałe, lecz nie wszystko była wstanie ogarnąć. Oczywistym faktem było dla niej, iż ktoś tutaj się jest, a już tym bardziej utwierdził ją w tym przekonaniu kotowaty potwór, który w tym momencie podszedł do łóżka dziewczyny. Widząc jego zaskoczenie, po prostu musiała zadać jedno z najmniej istotnych pytań świata.
— Jak długo spałam? — spróbowała delikatnie uśmiechnąć się do niego, pytając przy tym ciut żartobliwie, choć jej głos pozostawiał wiele do życzenia i chyba tylko cudem potwór będzie mógł cokolwiek z tego zrozumieć.
Przerażenie, które wcześniej Marinette osaczał, stopniowo malał. Widok kogoś z potworzej rasy nieco ją uspokoił, można wręcz powiedzieć, iż dodał otuchy.

[kostka na próbę odezwania się do Pana Kotka]

The member 'Marinette' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 6

- Oh, mój...! - Toriel przytknęła dłonie do swoich puchatych policzków, z trudem opanowując chęć ponownego przytulenia do siebie dziecka. - Jesteś doprawdy urocza, moja mała! Nie masz pojęcia jak bardzo mi ulżyło, widząc cię w równie dobrym stanie. - zdawać by się mogło, że jej duże oczy się nieznacznie zaszkliły.
Głaszcząc dziewczynkę po głowie, przywołała na twarz lekki uśmiech.
- Jestem pewna, moje dziecko. Jestem pewna. - jej oczy nieco przygasły, ale uśmiech pozostał na właściwym miejscu. - Tak... Chyba najwyższa pora ci to wyjaśnić. Postaram się to zrobić w jak najprostszy-... - i urwała, nigdy nie dokańczając.
Jak na raz, chrapliwy głos Iris pokrył się z równie chrapliwym głosem Marinette, które mimo iż ciche, były bardzo wyraźne w obszernym pomieszczeniu. Zaskoczona królowa poderwała się z miejsca, odruchem łapiąc oburącz za szatę na klatce piersiowej. Ten scenariusz z pewnością był mocno nieprzewidziany.
Tymczasem kotowaty potwór stał jak stał, lekko przygarbiony i nadal wlepiał w Mari wielkie ślepia.
- Długo? Dwa lata? - wypalił, zanim zdążył w ogóle pomyśleć. Wreszcie jednak potrząsnął łbem, pisnął cienko, nastroszył się i odskoczył, rozglądając w poszukiwaniu pomocy. - Budzą się... K-Kolejni się budzą! - zakrzyknął nerwowo, łapiąc się za połamane wąsy.
Potworza królowa z lekkim zdezorientowaniem rozglądała się, to spoglądając w stronę łóżka obok którego stał koci potwór, to w stronę jeszcze dalszego, skąd dobiegł ją jeszcze jeden, nowy głos.
- Dobre gwiazdy... - udało się jej szepnąć, zanim do pomieszczenia ponownie wparowała ptasia potworzyca. Ta była chyba jeszcze bardziej rozkojarzona, zwłaszcza iż wreszcie kolejne dwa, zielone światełka zapaliły się nad innymi, dziecięcymi łóżkami.
Zapanował niezły chaos, podczas którego pani ptak podbiegła do dotychczasowego miejsca spoczynku Iris, kotowaty miotał się, nie wiedząc za bardzo co ze sobą zrobić, a Toriel wydawała się rozbita, chcąc podejść do każdego, lecz nie umiejąc wybrać.

- W-Witaj...! - zaskrzeczała do Iris cienko ptasia laborantka, trzymając w opierzonych łapkach zbitą kulkę materiału. - O rany... O rany...! Jak się czujesz? - zapytała wreszcie, nie będąc przygotowaną taki zbieg okoliczności.
W tym samym czasie koci potwór jęknął, poprawił swój upaprany kilt, po czym bardzo niepewnie zbliżył do Marinette
- Więc... Uh. Nie zamierzasz pewnie już spać...? - zapytał kulawo.

Gdy w pomieszczeniu zrobił się jeszcze większy ruch, Iris miała ochotę zerwać się na równe nogi. Czuła się trochę głupio, gdy te wszystkie obce istoty stały tak blisko. Atmosfera była dla niej naprawdę nerwowa i dość nieprzyjemna. Lecz niestety, na razie mogła tylko leżeć i liczyć na to, że szybko odzyska siły by móc ruszyć się z miejsca.
- Jest ok i... Nie, nie chcę spać. Chciałabym tylko wstać, jeśli można- odpowiedziała potworowi, co było trochę prawdą, trochę kłamstwem, bo choć nic jej nie bolało, ani nie czuła się aż tak źle, to jednak nie lubiła przeżywać chwil słabości. Była przez to zdana na łaskę innych, których nawet nie znała, więc nie wiedziała czy może im zaufać. Nawet kozia kobieta była dla niej obca, choć w głębi serca czuła, że powinna ją skądś kojarzyć.
- Kim jesteście?- zadała kolejne pytanie, choć na usta cisneło jej się też pytanie o to kim sama była. Beznadziejna sytuacja. Kompletne dno. A miała przez pewien czas nadzieję, że wraz z siłami zacznie do niej wracać też wszystko co zapomniała. Że to, co się dzieje to tylko przejściowy stan, który szybko minie i znów wszystko będzie dobrze. I co teraz mogła z tym zrobić? Modlić się o gwiazkę z nieba, która jej pomoże? A może nic nie można zrobić i jeszcze długo będzie błądzić?
Przez to wszystko przez chwilę poczuła jak ogarnia ją smutek. Nie chciała tak żyć. Z pustką, bez własnej przeszłości.

Widząc zdenerwowanie kociego potwora, zrobiło jej się strasznie głupio, że przysporzyła mu na dzień dobry niezły zaskok... choć przez jej myśli przemknęło, aby parsknąć śmiechem, gdyż jego reakcja była dla dziewczyny niezwykle zabawne, lecz z pewnością, gdyby to właśnie zrobiła, to byłoby mu przykro albo poczułby się dość niezręcznie, a tego rzecz jasna nie chciała.
Kiedy otrzymała odpowiedź z jego strony, ta wyszczerzyła oczy i następnie zamrugała kilka razy ze zdumienia. Szczerze, nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Nie był to jakiś spory kawał czasu, można by powiedzieć „prawie że nic”, aczkolwiek dziwnie się czuła z tym faktem. Poniekąd stracone dwa lata, jednak mogła też sama dociec, że nie bez powodu miała tak długi, może nie zimowy, sen.
W wyniku pobudki zrobił się nie mały raban, a dzięki Kotkowi dowiedziała się, że nie tylko ona zdecydowała się otworzyć swoje oczy. Kobieca solidarność, nie ma co! W tym momencie chciała dźwignąć się i zobaczyć resztę, lecz akurat w tym momencie kocur ponownie zwrócił się do niej z pytaniem, tłumiąc na krótką chwilę chęć próby wstania. W sumie i dobrze.
— Nie specjalnie, hah... — odpowiedziała od razu, choć faktycznie mogła sprawiać wrażenie nieco ospałej, jednakże Mari nie miała najmniejszej ochoty ponownie kłaść się spać, a przynajmniej w tej chwili. Już sobie w „życiu” pospała, więc wypadałoby zrobić teraz coś bardziej produktywnego. — Pomógłby mi Pan wstać? Chciałabym zobaczyć innych. — zwróciła się do niego z wielką na ten moment z prośbą. Jeszcze nie potrafiła zrozumieć, czemu jej własne ciało odmawia posłuszeństwa i poniekąd liczyła na odpowiedź w tej kwestii, ale wolała na spokojnie do wszystkiego podejść, mimo wszelkich obaw i nerwów, których się dorobiła przez ten krótki czas.

— Byłabym wdzięczna, naprawdę. — mruknęła dość niewyraźnie. Suchość w gardle dawała swoje, więc i sama brunetka starała się używać jak najbardziej uproszczonych zdań, próbując, choć w minimalnym zachować miły i grzeczny ton swojego głosu z nutką chrypki.
Nic nie przychodziło jej do głowy, lecz z odsieczą przyszedł znajomy głos, który rzecz jasna wcześniej słyszała, lecz jakimś cudem go zignorowała, nie uznała zbytnio za priorytet. Jak mogła ot, tak sobie zbyć tak kochaną i cudowną kozicę jak Toriel?! Przecież nie można być aż takim ignorantem... ale, cóż zdenerwowany kotek też potrzebował „uwagi”. Nijakiej, fakt, ale zawsze jakąś. Mimo to, obecność Królowej sprawiła, że dziewczyna była już mniej spięta niż wcześniej.
Nagle i niespodziewanie zaczęła się podnosić, czego się ta w zupełności nie spodziewała, a sam jej wyraz twarzy zdecydowanie potwierdzał ten stan rzeczy. Zmieszana, lecz było to na tyle chwilowe, iż ten chwilowy zaskok można po prostu przemilczeć. Błaha rzecz.
— Dziękuję Panu — odezwała się po raz kolejny do kociego potwora, obdarzając go wdzięcznym uśmiechem, a następnie skierowała wodziła wzrokiem w poszukiwaniu Toriel i reszty dziewczyn. — Naprawdę tak długo spałyśmy? Ale z nas lenie, dziewczyny... — zaśmiała się pod nosem, wykrzywiając swoje usta w półuśmiechu. Dla niej była to krótka chwila, więc dalszym ciągu nie potrafiła wbić sobie do głowy, że minęło ciut więcej.