Życie to nie iluzja - Quest Johnny'ego

Jak zazwyczaj powinno się mówić według ustalonego schematu "Kiedyś to było!", tak dzisiaj Johnny mógł bez problemu powiedzieć "Dzisiaj to się działo!". Powiedzmy sobie szczerze, dawno tak porządnie nie zatyrał się na siłowni. Pomijając to, że od jakiegoś czasu faktycznie ją sobie odpuszczał, tego dnia za karę postanowił dać z siebie więcej niż sto procent. Iście masochistycznie, czyż nie? Udało mu się nawet ponownie natrafić na swojego pseudo mentora, od którego nauczył się paru technik walki wręcz. Kiedy się dowiedział o nieobecności nastolatka, postanowił sprawić mu taki trening, że zapamięta go do końca swojego życia.
Kiedy Johnny powoli kierował się do domu, a dotychczas błękitne i bezchmurne niebo zdążyła zalać ciemność, gdzieś w połowie trasy poczuł nieziemski zapach, który kilkukrotnie spotęgował burczenie żołądka, wywołane potrzebą uzupełnienia jego zawartości. Było w nim coś przyjemnie znajomego, lecz za nic nie mógł na podstawie swojego węchu wywnioskować tego, co takiego wydobywa z siebie taki aromat. Prawdopodobnie dlatego przykuł on tak bardzo jego uwagę.
Być może mogło się to wydawać cholernie głupie, lecz postanowił na chwilę nadłożyć drogi, aby z czystej ciekawości sprawdzić źródło ów zapachu. Będąc nim niemalże prowadzonym, natrafił na nieznaną mu niską personę o dziwacznie wychudzonej sylwetce. Po samych wypowiedzianych przez nią słowach, Lingard był w stanie wywnioskować to, że jest ona pewną zgarbioną staruszką. Jego uwadze także nie umknęło to, że prawdopodobnie zawartość niesionego przez nią koszyka była tym, za czym od dłuższej chwili podążał.
– Umm... – bąknął wyraźnie skołowany przez poniekąd dosyć niezręczną sytuację, w jakiej się aktualnie znalazł. – Dobry wieczór...? – nie miał bladego pojęcia co dalej powiedzieć.
No to nieźle się chłopak wkopał!

W stojącej przed nim kobiecie było jego zdaniem coś niepokojącego. Zdrowy rozsądek próbował go niemalże wyrwać z tamtego miejsca i nakazać spokojny powrót do domu. Dawno już nie doświadczył tego uczucia. Fakt, nigdy nie miał jakoś specjalnie wyczulonego zmysłu odpowiadającego za unikanie zagrożeń, więc tym bardziej, jeśli jego żółta intuicja dawała mu znać o tym, że jest coś nie tak, to zazwyczaj się jej słuchał. Przynajmniej od zawsze uważał, że powinien tak robić. Zwyczajnie nie dawało mu spokoju to, jak obnosi się ona ze swoim koszykiem dokładnie tak, jakby chciała go nim zmanipulować. Nie miał bladego pojęcia jak na to zareagować.
Sam nie wiedzieć czemu poczuł dziwne deja vu. Osoba podeszłego wieku, prosząca go o pomoc w dotarciu do pewnego miejsca, huh...? W Podziemiu wiele razy był proszony o tego typu przysługi, lecz to już nie jest Podziemie, czyż nie? Nie zmienia to jednak faktu, że mimo wszystko nie wypada odmówić staruszce w potrzebie.
- Ulica Słoneczna, huh...? - powtórzył z konsternacją w głosie, zerkając na ogromną tabliczkę przytwierdzoną do ściany obok z nazwą wcześniej wspomnianej ulicy. - Wydaje mi się, że to tutaj. - odrzekł, wskazując palcem za babcię, odruchowo przy tym wymuszając śmiech.

Starsza kobiecina sięgnęła jedną ręką pod kaptur i przekręciła głowę w kierunku, który jej wskazałeś. Usłyszałeś ciche kliknięcie.
- Jak świętej pamięci babkę kocham...! Masz rację, chłopcze! Wzrok już nie ten... - wysunęła spod kaptura okulary, które zdawała się oglądać ze wszystkich stron, zanim z powrotem zniknęły pod nakryciem głowy. - Dziękuję, kochaniutki! Potwór na starość robi się ślepy jak kret, huhuhu~ - zaśmiała się nieco ochryple, poklepując bok swojego koszyka. - Przepraszam, że pozwolę sobie zapytać, ale czy nie jesteś przypadkiem głodny? Twój brzuch od jakiegoś czasu wydaje... bardzo ciekawe odgłosy. - zachichotała ponownie. Najwyraźniej byłeś tak rozkojarzony nieoczekiwanym spotkaniem i swoimi podejrzeniami odnośnie całej sytuacji, że w ogóle zapomniałeś o tym, jak głośno nadaje twój żołądek. Dostatecznie głośno, by usłyszała je garbata kobitka przed twoim obliczem.
- Mam ze sobą parę smakołyków! Skusisz się? - zaproponowała hojnie i jak na zawołanie, w brzuchu wręcz cię skręciło od nasilenia się smakowitego zapachu.

/rzuć na siłę woli

Kiedy wydało się to, że ów stojąca przed nim "niewinna" stara babunia jest potworem, powieka jego lewego oka wyraźnie zadrżała. On to ma szczęście, huh? Co taki przedstawiciel drugiej rasy mieszkańców miasta Ebott robił w centrum? Nie wyglądała ona na szczególnie bogatą, ale z drugiej strony czort wie, ile kasy trzyma w swojej portmonetce.
Zabawne było to, że przez ów przemyślenia na temat pobytu starszej kobiety w tej części miasta, Johnny'emu przypomniała się jego własna babcia. Była iście "do rany przyłóż". Nie była dla niego jedynie stereotypową babulką, która zawsze dawała stówkę na lody, czy czekoladę, tylko w pewnym sensie nawet i przyjacielem. Ba! Była dla niego prawdziwą ZIOMÓWĄ, z którą mógł pogadać na każdy temat. Nie raz żartowali sobie z rodziców chłopaka, razem znikając i jedynie pozostawiają wiadomość, że idą handlować narkotykami i bronią palną, kiedy w rzeczywistości wyjeżdżali gdzieś do wujków, ciotek i kuzynów wtedy małego Lingarda. Przez odwalanie tego typu akcji, mama chłopaka naprawdę myślała, że jej teściowa jest jakimś przywódcą mafii.
– ... – zamilkł, nieco zawstydzony zdradą swojego własnego brzucha. Przecież nie będzie brał niczego od kompletnie obcej mu osoby. Bez przesady. Nie był w żadnej tandetnej kreskówce. – To miło z Pani strony, ale właściwie to będę się już zbierał. – odrzekł nerwowo, wskazując za siebie kciukiem.

The member 'Johnny' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 7

Starowinka zdawała się absolutnie nie przejawiać niepokoju odsłonięciem swojej tożsamości. Trudno powiedzieć, czy w ogóle zdawała sobie z tego sprawę, a jeśli tak, to albo jej to faktycznie nie przeszkadzało, albo naprawdę świetnie się maskowała. Jakakolwiek nie była prawda, przynajmniej twoja determinacja by oprzeć się pokusie oraz koszmarnemu ssaniu w brzuchu sprawiła, że ponętny zapach najpierw jakby ustąpił, a następnie zniknął, jakby nigdy nie istniał. To musiało być dopiero dziwne!
- Ojej! - w głosie starowinki zabrzmiało coś na pograniczu zdziwienia jak i żalu. - Rozumiem, rozumiem. Przepraszam, że zabrałam ci czas, młodzieńcze. Oh! W takim razie... - jedną ręką puściła koszyk i sięgnęła do kieszeni płaszcza. Gdy ją z powrotem wyswobodziła, wyciągnęła nieco w twoją stronę i rozłożyła palce po uprzednim skierowaniu dłoni wnętrzem do góry. Mogłeś dostrzec na niewielką kupkę skrzącego się proszku.
- Proszę. Wraz z moimi skromnymi podziękowaniami. - tym razem ton babuleńki wydawał się smutny. Zanim jednak zdołałeś ponownie odmówić, czy może wręcz przeciwnie, podziękować i przyjąć oferowany pył, potworzyca wychyliła się do przodu i dmuchnęła weń mocno, częstując nim tym samym twoją osobę tą czy inną drogą. Aż zakręciło cię w nosie! W każdym razie początkowo tylko w nosie. Później zaczęło kręcić ci się także w głowie...
- Dziękuję, że przynajmniej udawałeś uprzejmego, chłopcze. - westchnęła z lekką rezygnacją, odsuwając się z wolna.

/wykonany zostaje rzut na siłę efektu. Możesz rzucać na próbę jego osłabienia.

The member 'Admin' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 8

Johnny spojrzał na potworo-staruszkę pytająco, kiedy ta ukazała mu na swojej dłoni... Proszek. Tak. Proszek! To nie żadna metafora. Taki proszkowaty proszek, który się... Błyszczał. Być może myśl o babci dilerce nie była aż tak bezsensowna, jak mogło się to początkowo wydawać. Zabawne, jak pozornie pierdołowate i małoznaczące wydarzenia mogą zacząć przekształcać się w coś o wiele poważniejszego, czyż nie?
– Huh...? – wymamrotał do siebie, ze zdzwieniem przybliżając głowę do swojego "prezentu" i przyglądając się z niewątpliwą konsternacją na twarzy temu, co oferowała mu stojąca przed nim starowinka, która najwidoczniej wzięła go za jakiegoś ćpuna. Było to dla niego poniekąd upokarzające. – Ja... – nie zdążył nawet wypowiedzieć początku zdania, gdy przerwało mu nagłe poderwanie się pyłu z dłoni potworzycy, wywołane jej dmuchnięciem w swoją rękę i ów malutkie, skrzące się drobinki. Zawędrował on prosto do jego nozdrzy, nie dając mu nawet możliwości na jakąkolwiek obronę.
Ledwo dotarły do niego ostatnie słowa istoty, którą do tej pory miał za pocieszną, bezbronną i nieszkodliwą potworzą babcię.
– Co to do cholery... – wydał z siebie głośne kichnięcie, aby po tym nerwowo zacząć przecierać swój nos. – Coś ty zrobiła?! – warknął, stawiając kilka kroków w stronę odsuwającej się kobiety starej daty.

The member 'Johnny' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 4

Zawroty nabrały na sile do tego stopnia, że nie byłeś już w stanie skoordynować swoich ruchów i mimo wszelkich chęci skierowania się w stronę starszej potworzycy, nogi zdradliwie zniosły cię ostro w prawo. Twój błędnik zdawał się kompletnie oszaleć. Jakby tego było mało, pojawił się natrętny szum w uszach oraz wrażenie, jakby i sama ziemia się pod tobą kołysała. Niezależnie od tego jak bardzo chciałeś z tym walczyć, ostatecznie musiałeś stracić grunt pod nogami.
- ...mamy go? - odezwał się jakiś nowy, męski głos z... cóż, nawet gdybyś chciał, nie potrafiłeś ustalić kierunku. Świat tańczył ci przed oczami, a kolory zlewały się i rozlewały, rzecz jeśli byłeś dość odważny, by nadal mieć je otwarte. Może to i dobrze, że niczego nie jadłeś? Inaczej istniałaby realna szansa na zwrócenie zawartości żołądka.
- Nie-... ...my go przypadkiem-... ...uliczki? - ten sam głos? A może już inny? Oh, przynajmniej światło okolicznych latarni przestało cię już męczyć. Wszystko dookoła zaczęło tonąć w coraz głębszym mroku.
- Zab-... ...my go-... ...tąd.
Głosy ludzi, potworów czy ktokolwiek inny by to miał być, również cichły z każdą sekundą. Do momentu, w którym nie słyszałeś już absolutnie nic poza własnym, przyspieszonym biciem serca. Jeszcze chwilę czułeś tylko, jak ktoś lub coś chwyta cię pod ramiona. Zanim kompletnie utonąłeś w mroku i ciszy, nastąpiło jeszcze tylko to zabawne wrażenie niebywałej lekkości.

/rzuć na to, z jaką siłą upadłeś

Nogi Johnny'ego się pod nim uginały, a w jego łbie niemiłosiernie szumiało. Była chwila, kiedy myślał, że zaraz puści srogiego bełta przez ten mentalny rollercoaster. Ostatni raz się tak czuł, kiedy Undyne kazała mu wypić pewien koktajl, który rzekomo miał pomóc mu w jego treningu z jej potworzo-rybią osobą. Efekt był... Podobny. W pewnym sensie. No dobra, był nawet jeszcze gorszy. Do wyżej wymienionych statusów, w których skład wchodziły między innymi zawroty głowy, dochodził naprawdę bolesny ból brzucha, makówki i... Zębów. TAK! ZĘBÓW. Cholera wie, co ona tam do ów mieszanki różnych składników załadowała. Na pewno nie były to żadne dobrze mu znane owocki z powierzchni.
Nie miał nawet możliwości utrzymać się w pionie. Zwyczajnie po chwili zarył całym ciałem o ziemię. Ledwo usłyszał wypowiedzi dochodzących jakby z oddali, nowych głosów, których i tak praktycznie nie udało mu się zrozumieć. Chyba jeszcze nigdy nie był w takim szoku. Nie miał żadnego wpływu na to, co się z nim dzieje. Uczucie bezsilności go kompletnie przytłoczyło.

The member 'Johnny' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 6

Niby powinien się cieszyć z tego, że nie zarył aż tak mocno o ziemię podczas swojego upadku, no nie? Niestety nie miał nawet do tego jakoś okazji.
Dziewiętnastolatka wybudziła rozmowa prawdopodobnie dwóch mężczyzn i klepanie go ręką po jego niezbyt uroczej facjacie. Chłopak instynktownie otworzył oczy, aby jak najszybciej spróbować pojąć, co się do cholery stało. Pierwszą rzeczą, jaką ujrzał, było drażniące jego lewe, naturalne oko światło nieopodal znajdującej się świecy. Pomimo że nie było ono jakieś niesamowicie nieznośne, to mogło być dla niego w tamtej sytuacji porównywalne do odpalenia przez samą gębą latarki w środku nocy, uprzednio przesiadując parę minut w całkowitej ciemności. Poza nią widział praktycznie tylko mrok. Znacie to uczucie, kiedy podczas wielogodzinnej podróży w stosunkowo ciasnym pojeździe z osobą na siedzeniu obok po lewej stronie i oknem po prawej, uda wam się zdrzemnąć na parę godzin, opierając się o ów szybę? Coś takiego właśnie odczuwał nasz Johnny, tylko że jakby kilkukrotnie bardziej nasilone, niż faktycznie powinno być. Wydawało mu się, jakby ktoś przygrzmocił mu z całej siły patelnią w łeb, a wszystkie kończyny wreszcie zwolnił po ich kilkudniowym unieruchomieniu.
Pierwsze, co zrobił, kiedy tylko dotarło do niego, co się stało, to szybko rozejrzał się po otoczeniu, starając się zlokalizować prawdopodobnych napastników oraz miejsce, w którym się znajdował. Nie miał zamiaru JESZCZE próbować się stąd wyrwać. Pierw chciał zrozumieć, co się tak naprawdę wydarzyło.

The member 'Johnny' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 8

Johnny'emu w swoim życiu udało się już wielokrotnie przeżyć zamachy na jego bytowanie, ale o dziwo porwania nigdy jeszcze na szczęście, albo w tym przypadku nieszczęście, ponieważ może by bardziej wiedział, co powinien w takiej sytuacji zrobić, do dnia dzisiejszego nie doświadczył, chyba że można uznać za ów czasowe ubezwłasnowolnienie dosyć brutalne rozdzielenie pewnym ogromnym i czerwonym kozim widelcem jego żółtej duszy i nieżółtego ciała, a następnie osobne zapakowanie ich do słoika oraz trumny. Patrząc przez pryzmat tego niekoniecznie mile przez niego wspominanego wydarzenia, faktycznie można by było się wykłócać z wcześniej wystawionym stwierdzeniem.
Dziewiętnastolatek być może nie uznawał się za jakiegoś wielkiego podziemnego szeryfa w służbie ludu potworów, jednak nie zmienia to faktu, że wiadomość o tym, że jego porywaczami SĄ potwory, nie napawała go pozytywnymi odczuciami. W końcu były to istoty, z którymi przebywać tak po prawdzie preferował bardziej od robienia tego z przedstawicielami swojego własnego gatunku, a przynajmniej ze znaczną ich większością. Chyba wolałby, gdyby nie wiedzieć czemu uprowadziliby go ludzie, a nie potwory, którym tak na dobrą sprawę niegdyś miał zamiar służyć.
– ... – zamilkł, przysłuchując się wypowiedziom pseudo gada i niepluszowego pluszaka oraz rozglądając się ukradkiem po pomieszczeniu. Niestety poza wysokim prawdopodobieństwem tego, że znajdował się w piwnicy, nic raczej nie mogło mu na aktualną chwilę pomóc. – Co wy do cholery wyprawiacie...? – syknął cicho do znajdujących się przed nim magicznych istot.

Zachowanie wężowatego potwora szczególnie przykuło uwagę dziewiętnastolatka. To, co mówił i robił, jednoznacznie wskazywało na to, że niekoniecznie był dumny ze swojej obecności w tym miejscu i najchętniej by się stąd zawinął, w przeciwieństwie do drugiego, bardziej miśkowatego osobnika, który pozornie wręcz rwał się do kłótni z chłopakiem. Ku jego zdziwieniu pluszak po chwili zmienił swoje podejście, jakby na chwilę zapominając o jego obecności w tym pomieszczeniu. Poza tym, o co do jasnej cholery chodziło z tą ich całą gadką?!
– Dobry i zły glina... – powtórzył niewątpliwie skonsternowany, na zmiennie przenosząc swój wzrok to na gada, to na pluszaka z horroru. – To niby jakieś przesłuchanie...? Coś zrobiłem nie tak? – zaczął zadawać kolejne pytania, wyraźnie coraz bardziej skołowany.
Fakt, mógłby się zacząć rzucać i wykrzykiwać, co oni przysłowiowo odpierdalają, ale coś mu mówiło, że prawdopodobnie agresja jest na ten moment najgorszym możliwym rozwiązaniem. Szczególnie jeśli w grę wchodziła rozmowa z potworami, które, przynajmniej z tego, co było mu wiadomo, z natury są łagodne i zwyczajnie dobre. Niestety nawet pomimo swojego naturalnego usposobienia, często były zmuszone robić rzeczy, które były sprzeczne z ich rasową mentalnością.
– Dobra... – zaczął ostrożnie, jakby skupiając się na tym, żeby nie palnąć niczego głupiego. – Jesteście pewni, że mnie z nikim nie pomyliliście? – zapytał dla pewności, szukając jakiegokolwiek powodu, dla którego mógłby wylądować w tak... Niewygodnej sytuacji. - Nie przypominam sobie, abym zrobił ostatnio coś, co by sprawiło, że zasłużyłbym na swoich własnych porywaczy.

– Moja gra? – powtórzył z jeszcze większym zdziwieniem w głosie.
Błyskawicznie zaczął zagłębiać się coraz bardziej w ciemne zakamarki swojego umysłu, aby być w stu procentach pewnym tego, że nie ma sobie nic specjalnego do zarzucenia. Oczywiście jego wysiłki spełzły na niczym. Nie miał bladego pojęcia, dlaczego znalazł się w tak osobliwej sytuacji. Do tego wszystkiego dochodziły zagadnienia na temat tego, jak powinien w tej sytuacji się zachować. Zareagować agresywnie, żarliwie się broniąc, że nie zrobił nic złego? Pokojowo przekonać potwory do ponownego, bardziej spokojnego przemyślenia swoich działań? Może powinien zaczekać i zobaczyć rozwój wypadków lub oczekiwać równie niespodziewanego ratunku? Nie... O tym mógł zapomnieć. Raczej mało prawdopodobne było to, że ktoś wpadnie nagle do akurat tej piwnicy z zamiarem uratowania go oraz zaprowadzenia ładu i sprawiedliwości. Niejedna osoba mogłaby stwierdzić, że miał wiele możliwości, lecz tak niestety patrząc bardziej realistycznie nie było. Dziewiętnastolatek był świadom tego, jak bardzo niektóre persony potrafią być uparte w swoich przekonaniach. Sam był tego całkiem niezłym przykładem.
Kiedy misiek na niego ryknął, Johnny gwałtownie cofnął głowę. Nie było to spowodowane strachem, czy nawet kompletnym przerażeniem, które mógłby praktycznie każdy poczuć na jego miejscu, lecz ów nagły odruch był bardziej skołowaniem czymś tak niespodziewanym.
W momencie, gdy usłyszał kolejny głos, nie wiedzieć czemu poczuł zadziwiająco silne dreszcze na swoich plecach. Z chwili na chwilę, coraz bardziej mu się to wszystko nie podobało. Z każdym kolejnym słowem wypowiedzianym przez trzecią to już istotę, jeszcze bardziej mrużył oczy, starając się jej przyjrzeć. Niestety z tych prób także nic nie wyszło.
– Zapłaci...? – bąknął niespokojnie pod nosem, zważywszy na to, że jedyne, co dostawał, to kolejne pytania. – Pierwsze słyszę o jakimś Galanie. – odrzekł, tym razem głośniej, aby wszyscy go bez problemu usłyszeli. – Powiecie przynajmniej za co ma mi się oberwać...? – dodał rezygnacyjnie, z lekka opuszczając głowę.

Do głowy posiadacza duszy sprawiedliwości przybył jeszcze jeden pomysł. Skoro niegdyś szkolił się na Królewskiego Strażnika pod okiem wszystkim dobrze znanej Undyne, dlaczego nie miałby ów faktu wykorzystać i użyć go jako głównego argumentu, który pomógłby mu przemówić potworom do ich rozumów? Niestety był sobą i szybko porzucił ten pomysł. Na jego decyzję podziałało parę czynników. Do głównych między innymi należała niechęć do ponownego polegania na czymś, co tak usilnie starał się porzucić. Zapewne w tej kwestii jego żółta duma miała bardzo wiele do powiedzenia.
Kolejną rzeczą, która odciągała go od tej idei, to świadomość tego, że niekoniecznie może mu ktokolwiek tutaj uwierzyć. Gdyby dalej miał 16 lat i wyglądał dokładnie tak, jak kiedyś oraz w dalszym ciągu nosiłby na swojej głowie charakterystyczny kapelusz, to kto wie? Może któryś z nich by go skojarzył. W końcu czymże są dla potwora trzy lata, w obliczu pieprzonej długowieczności, jaką posiadał, czyż nie? Z doświadczenia wiedział, że są pamiętliwymi skurczybykami.
– Nigdy NIKOGO nie zabiłem, choć miałem ku temu parę okazji. – syknął niemal od razu na postawione mu zarzuty, specjalnie podnosząc przy tym głos. – Może poczekamy na tego waszego Galana? Chętnie sobie z nim pogadam. – dodał, z wyraźnie coraz bardziej widniejącym na jego twarzy ponurym oraz nieco gniewnym wyrazem. Zapewnienia potworów o tym, że przeżyje, jakoś niezbyt podnosiły go na duchu. Ciekawe dlaczego, huh? Nie miał zamiaru dostawać po tyłku za czyjąś pomyłkę.
Johnny ponownie zmrużył oczy, będąc uprzednio już przyzwyczajonym do nikłego światła świecy. Widok przerośniętego szczura niezbyt go poruszył. Niewiele to zmieniało, a też nie można zaprzeczyć, że wiele już zdążył zobaczyć, jeśli chodzi o tysiące różnych odmian istot do niedawna zamieszkujących podziemia góry Ebott. Jego uwagę za to zdołał zwrócić pewien niebieski kryształek, który potworzyca trzymała w swoich łapkach.
– Wspomnienia...? – powtórzył wyraźnie zaniepokojony. Raczej mało kto by się cieszył z faktu, że ktoś chce grzebać w jego makówce, a tym bardziej ów młody mężczyzna, który niekoniecznie lubił dzielić się z kimkolwiek swoimi przeżyciami. – Nie sądzę, żebyście znaleźli coś satysfakcjonującego lub ciekawego. – stwierdził krótko, po czym nerwowo parsknął śmiechem. – Powtórzę się jeszcze raz... NIE WIEM, o co wam do cholery chodzi. NIKOGO nie zabiłem, a na pewno nie ukatrupiłbym ŻADNEGO potwora. – coraz bardziej podnosił swój głos tak, jakby odpowiadał na jakieś cholernie niedorzeczne i zwyczajnie kompletnie idiotyczne pytania.