Tylko baw się grzecznie - Quest Patience

Może i słońce nie grzało tak mocno, jak wcześniej... Ale nic nie mogło popsuć atmosfery dzisiejszego dnia! Udało się przekonać mamę, aby puściła siedmiolatkę i jej starszą, przybraną siostrę do wesołego miasteczka! Cieszyła się niesamowicie, ale... Plany pokrzyżowała nagły napad choroby Penny, gdzie zmartwiona Patience pierwszy raz była jej świadkiem. Przez chwilę nawet trzymała ją za rękę i mówiła, że wyzdrowieje na pewno, aby ją trochę pocieszyć i żeby tak przeraźliwie nie jęczała, ale mama w końcu zabrała ją do szpitala. Była mocno zmartwiona stanem zdrowia drugiej dziewczynki, jednak... Plany rodzinnego wyjścia nie zostały całkiem skreślone! Tata wziął ją na lody mówiąc, że są zrobione na bazie tureckiego jogurtu... Wszystko było okraszone pytaniami, co to jest ta Turcja i jak smakuje, skoro te lody były aż takie dobre. W końcu i to musiało zostać przerwane, bo do przyszywanego ojca zadzwonił telefon, że musiał wrócić do domu i również jechać do szpitala.
- Oh... - westchnęła cicho na samo brzmienie pierwszego zdania. Jednak przytaknęła głową, będąc nieco przygnębiona przez fakt, że jej plany legły w gruzach... Ale to nic, bo tata pozwolił jej pozwiedzać osiedle! A raczej plac zabaw. Bo w końcu długo go przecież nie będzie... Chyba. A może nawiąże jakieś nowe znajomości?! O tak!
- No... Dobrze! Pozdrów Penny ode mnie! A dużo jest dzieci na tym placu zabaw? - powiedziała głosem pełnym entuzjazmu, jednocześnie zadając pytanie odnośnie dzieci. Miała nadzieję, że będzie trochę dzieci w jej wieku, a nie same starsze. A może nawet będzie ktoś młodszy?! Patience nigdy nie spotkała nikogo młodszego i sama myśl o tym była ekscytująca! Dokończyła swoją porcję lodów, po czym uważnie spojrzała na przyszywanego rodzica w oczekiwaniu na to, co teraz będzie robił.

- Zuch dziewczyna! - pochwalił twoją postawę Bernard, który po krótkim wahaniu roztrzepał ci delikatnie grzywkę. Zarówno on jak i Lucy, byli w stosunku do ciebie bardzo ostrożni w tych pierwszych tygodniach asymilacji. Nie chcieli za szybko naruszać twojej przestrzeni osobistej, byli cierpliwi i starali się niczego na siłę nie przyspieszać. Nie wymagali, żebyś zwracała się do nich "tato" i "mamo. Podkreślali, że masz się czuć przy nich przede wszystkim swobodnie. Zdecydowanie trudno było trafić w lepsze ręce.
- Jest ciepło i nadal mamy wakacje, więc na pewno znajdzie się dostatecznie duża kompania do zabawy. Chodźmy. - wyciągnął do ciebie nienachalnie rękę, dając możliwość chwycenia go bądź pójścia po prostu przy jego boku. Niezależnie od wyboru jakiego dokonałaś, przeszliście z powrotem na drugą stronę ulicy, a następnie skierowaliście się przez osiedle na jego tyły, gdzie za waszymi wieżowcami mieściły się nieco mniejsze, choć nadal wyraźnie lepszej kategorii bloki dziesięciopiętrowe. Pomiędzy nimi znajdował się spory plac zabaw, połączony z porośniętym trawą boiskiem do piłki nożnej oraz zabetonowanym do koszykówki.
Plac zabaw został ogrodzony niewysoką, czerwoną siatką, a na jego terenie znajdowały się: dwa, spore domki drewniane, z czego do jednego można było dostać się jednie przez wspięcie po drabince; trzy zjeżdżalnie; cztery zwykłe huśtawki i dwie ze sporych opon; liczne drabinki; ścianka do wspinaczki; dwie piaskownice i dwa "koniki". Jedna z piaskownic zajęta była przez dwie, prawdopodobnie nieco starsze od ciebie dziewczynki, z kolei dookoła drewnianych domków ganiała się większa grupa, złożona z czterech chłopców i dwóch dziewczynek. Z tej odległości trudno było na oko określić ich wiek, ale jeden z chłopców, najmniejszy, wydawał się niemieć więcej niż cztery, może pięć lat. Dalej, na trawie, poza ogrodzonym placem, znajdowały się ławki przeznaczone zapewne dla rodziców mogących pilnować z odległości swoich pociech. A jednak tylko jedna z nich była zajęta i to przez dwie, starsze panie.
Na osiedlu jako takim panował spokój.
- No i proszę! Jest komplet! - ucieszył się Bernard, wskazując ruchem głowy ganiające dzieci. - Partnerów do zabawny na pewno ci nie zabraknie! Hmm, dookoła nie ma jednak zbyt wielu dorosłych... Dasz sobie radę, Pati? Obiecasz, że będziesz bawić się grzecznie dopóki po ciebie nie wrócimy i nie pójdziesz nigdzie sama ani z nikim obcym? Jeśli nie czujesz się pewnie, nadal możesz jechać ze mną.

Mając do wyboru chwycić rękę albo iść bez żadnego kontaktu fizycznego u boku mężczyzny... Zdecydowanie wolała chwycić rękę! Wyciągnęła w stronę mężczyzny drobną dłoń, zatapiając ją w potężnej łapie przyszywanego taty i oplatając palcami na tyle, ile była w stanie. Tym razem szła spokojnie - bez żadnych podskoków, wyskoków ani innych ruchów, rozglądając się uważnie po okolicy, w które wprowadzał ją Bernard. Spacer przypominał siedmiolatce pierwsze kroki w Podziemiu, gdzie Toriel chwyciła za dłoń dziewczynki i przeprowadziła przez pełne pułapek pole. Tym razem był to jednak człowiek, który tylko pokazywał jej drogę na plac zabaw, ale... Wspomnienie było nadal boleśnie żywe, chociaż Patka niosła na twarzy delikatny uśmiech. Nadal się jeszcze nie przyzwyczaiła do wysokości budynków oraz tych szybko pędzących stworów, które rodzice nazywali samochodami. Prawdopodobnie uważali ją teraz za biedne dziecko, które prawdopodobnie już urodziło się w niewoli i nigdy nie widziało prawdziwego świata, zupełnie nieświadomi tego, że narodziła się w innych czasach, podczas gdy technologia bardzo ruszyła do przodu. Przeszli do nieco mniejszych budynków, pomiędzy którymi mieścił się... Najlepszy plac zabaw, jaki widziała! Co prawda to jest pierwszy, który widzi w swoim życiu, co nie jest pokryty śniegiem, ale sam fakt tego, że było na nim tyle nieznanych dla niej przyrządów do zabawy odbiło się szokiem u dziewczynki. Otworzyła szeroko oczy, otwierając nieco buźkę, a już po paru uderzeniach serca, podczas których patrzyła na ganiające się dzieci, kąciki jej ust poszły wysoko do góry w szerokim uśmiechu. Skierowała wzrok na przybranego rodzica, obdarzając go właśnie tym uśmiechem.
- Dam radę! Obiecuję! - odpowiedziała na jego wszystkie pytania, cierpliwie czekając, aż pozwoli niemal uczennicy wyruszyć w kierunku placu zabaw i zaprzyjaźnić się z nieznajomymi dotąd dziećmi. Nigdy nie widziała tak dużo żywych ludzi i to w podobnym do niej wieku! Zwykle nawet potwory przewyższały ją liczbą lat rzeczywistych, jedynie jednego znajdując w mniej więcej tym samym, na który mała dziewczynka wyglądała, co było dużą i bardzo fajną odmianą!

Przekrzywiła delikatnie głowę, na początku chcąc spojrzeć się na Brendana pytająco, a potem sobie przypomniała, że... Musi grać. Opuściła niby smętnie głowę, próbując wczuć się w rolę dziewczynki od handlarzy ludźmi, gdzie się mogła prawdopodobne urodzić i służyć jakimś innym ludziom. Trochę to było ciężkie... Ale cieszyła się, że nie musiała im wyjaśniać, co się tam działo. Jej rodzice zastępczy na nic nie naciskali i dawali jest mnóstwo czasu, żeby mogła się przyzwyczaić do nowego otoczenia, nowych ludzi... Z czego Patience się bardzo cieszyła! Ciężko jej było na początku przywyknąć do takiego widoku z okna, elektronicznych sprzętów czy dziwnych, małych potworków pod opieką ludzi, nazywającymi się... Zwierzakami albo pupilami. Dobrze, że nowa rodzina siedmiolatki mogła myśleć, że po prostu nigdy tego nie widziała, bo była zamknięta!
Po pchnięciu przez mężczyznę bramki, Patka ani chwili się nie zastanawiała i przekroczyła próg placu zabaw, ponownie rozglądając się z błyszczącymi od entuzjazmu oczętami.
- Dobrze! - zawołała do swojego opiekuna, a gdy odchodził pomachała mu na pożegnanie, kierując już po chwili wzrok na bawiące się dzieci. W teorii mogła się pobawić ze starszymi... Ale po co, jak można dołączyć do niemal rówieśników? Szczególnie, że spotyka ich pierwszy raz! Dlatego po pierwszej myśli, która ją pchnęła w kierunku tłumku bawiącego się piłką, podeszła do nich, jednak nie dołączając od razu. Poczeka na oficjalne pozwolenie!
- Cześć! Jestem Patience. Mogę się z wami pobawić? - zapytała wesołym tonem, uśmiechając się szeroko w kierunku grupki. Miała cichą nadzieję, że nie odrzucą jej tylko dlatego, że jest... Nowa. Inna. Zdawała sobie sprawę z tego, że przez wychowywanie z potworami mogła mieć trochę kłopotów z socjalizacją w nowym świecie... Ba, nadal chciała się pójść spotkać ze swoimi przyjaciółmi, którzy mieszkają tak daleko stąd... Ale jak na razie ma tutaj potencjalnych nowych znajomych i nie zamierzała przegapić okazji, żeby się z nimi pobawić!

- Dopiero co się wprowadziłam! - odpowiedziała żywo na jakby zarzut skierowany w jej stronę, uśmiechając się przy tym szeroko. Pierwsze interakcje z dziećmi tego samego gatunku... I w dodatku z tak dużą ilością były niezwykle ekscytujące i prawdopodobnie gdyby wysyłali dziewczynce jakieś sygnały, że nie chcą jej w tym towarzystwie... Powiedzmy sobie szczerze. Patka nigdy nie była dobra w odczytywaniu podświadomych znaków, tym bardziej teraz nie będzie nawet próbować zwracać na nie uwagi! Zastanowił siedmiolatkę fakt, że dwójka z nich była... Niemalże identyczna! Przez dłuższą chwilę zawiesiła na nich wzrok, próbując wyłapać na szybko jakiekolwiek cechy charakterystyczne danej osoby... Ale na marne. Widocznie teraz będzie musiała zadowolić się kolorami koszulek... Gorzej jak je zmienią. Jednocześnie przy tym miała parę flashbacków z Wietnamu dotyczących zdolności powielania się u niektórych potworów, dzięki czemu mogą tworzyć idealne kopie siebie. Ale ludzie nie posługują się magią! A przynajmniej nie większość z nich... Bo powiedzmy sobie szczerze - Patka posiadała magiczne zdolności. Nie wiedziała jednak, że straciła je wraz z oddaniem swojej duszy i poświęceniem jej siły do rozbicia bariery.
- Znasz wujka Bernarda? Dla mnie to też jest wujek! Mieszkam razem z nim, ciocią Lucy i Penny! - odpowiedziała wesołym głosem, próbując też dołączyć się do rozmowy, przenosząc zaciekawione spojrzenie na pulchną dziewczynkę. Już kiedyś miała do czynienia z za dużymi stworzeniami, a wszystkie były wyjątkowo miłe! Dlaczego z ludzkimi dziećmi miałoby być inaczej? W swojej naiwności nie dopuszczała do małego umysłu faktu, że nie każdy wpisuje się w stereotypy utarte w głowie przybranej córki Bernarda, ale... Do tej pory się nie rozczarowała!
- Też nie jesteśmy rodziną, jesteśmy prawie jak takie siostry! - oświadczyła z pełną powagą, chociaż i wesołość pobrzmiewała w tonie nadanym słowom. Nie rozumiała jeszcze tego świata w pełni. W logice niebieskookiej każdy, kto mógł nazywać jej przybranego rodzica "wujkiem" to stawał się jej rodzeństwem. Szkoda, ze to tak nie działało w rzeczywistości! Każdy by miał duużą, wspaniałą rodzinę!

Przytaknęła głową na słowa widocznego przywódcy grupki, nadal się przy tym uśmiechając. Cieszyła się, że w ogóle z nią rozmawiają, a nie traktują jak jakiegoś podrzutka, z którym nie wiadomo, jak się obchodzić, co było zwykle normalne zachowanie u potworów z Podziemi. A tutaj? Niemal od razu mogła włączyć się w rozmowę!
- Nie zawsze rodzice nie chcą kogoś. Moi na przykład umarli dawno temu już pewno... - odpowiedziała niby pogodnym tonem, jednak po chwili zamyśliła się lekko. Czy rzeczywiście jej prawdziwi rodzice nie żyli? Cały czas to zakładała, bo była na powierzchni ostatnio chyba dawno temu, a przez to rodzina dziewczynki mogła być już dawno w grobie... Chciałaby w sumie kiedyś móc ich odwiedzić albo poznać inną rodzinę! Bo w końcu któreś z jej rodzeństwa musiało przeżyć, prawda? Szkoda, że jest taka mała i nie mogła nic zrobić praktycznie, żeby przybliżyć się do odnalezienia prawdziwej rodziny... Bernard oraz Lucy wspaniale się nią opiekowali, ale nadal czuła, że są dość obcy... Nie tak bliscy, jak mogłaby byc prawdziwa mama czy tata!
- Specjalnego powitania?! Woow... Brzmi super! Co mam zrobić? - zapytała, pełna zapału gotowa prawdopodobnie zrobić wszystko, aby dołączyć do grupy, nauczyć się wszystkiego co oni potrafią i... Co najważniejsze! Bawić się z nimi całymi dniami! Ciekawe, czy przybrani rodzice Patki by jej pozwolili wychodzić na dwór... I ciekawe, czy by chcieli też bawić się z Penny!
- A... Co to karny jeżyk? - zapytała, niezbyt świadoma tego, jaka może czekać ją kara za niedopełnienie warunków, jakie jej postawią. Jako, że zarówno prawdziwi, jak i przybrani rodzice siedmiolatki nie stosowali żadnych tego typu kar, bo była grzeczna przez większość czasu to niezbyt miała świadomość tego, że niektórzy rodzice mogą... Inaczej wychowywać swoje dzieci.

Oczywiście, że z każdym normalnym dzieckiem można się dogadać! Z Patką nie było takich problemów, z tymi dziećmi? Najwyraźniej też nie! Zrobiła błąd wybierając nieco młodsze towarzystwo? Ależ skąd! Było zdecydowanie ciekawiej niż ze starszymi, z którymi interakcji już przeżyła dosyć, a teraz poszukiwała nowych wrażeń.
- Taak! A... Co to niebo? Tam latają aniołki? - zadała kolejne pytania, zaciekawiona tym razem wizją nieba. Kojarzyła coś mętnie o miejscu, do którego trafiają zmarli tak na amen. Dziwne, że po przebiciu przez Asgora trójzębem tam nie trafiła, tylko dała radę wrócić! Albo po tym wykorzystaniu broni, która rozbiła barierę. Przecież to pewno tak trudno jest żyć bez duszy... A jednak coś się w niej jeszcze tliło! Zdziwiła się, widząc reakcje pozostałych dzieci, a na pytanie odpowiedziała jedynie kręceniem głową. Czy to taki jeż, którego... Daje się do potrzymania za karę? W końcu te pocieszne zwierzaczki mają kolce i mogą mocno poranić, kiedy by się je tak trzymało! Tylko taka kara była mocno drastyczna... Ale przynajmniej musiała działać, skoro inne dzieci przez to unikały konsekwencji swoich czynów!
- Dobra! - odpowiedziała na rozkazy najstarszego z towarzystwa z wesołym uśmiechem na twarzy. Pewno te zadania nie będą trudne! No bo co mogą wymyślić dzieci? Ona sama miała parę śmiesznych pomysłów, ale zdecydowała się zachować je dla siebie, bo... Trochę wstyd o nich rozmawiać. Niemniej jednak pewno nie mogłoby to być nic trudnego... Bo wtedy by w ogóle nie mogła dołączyć! Dała się pociągnąć, cicho chichocząc pod nosem i ruszyła z przywódcą szajki, przytakując głową że się zgadza na to, aby była to tajna misja. To było takie ekscytujące! Ten dreszczyk niepewności dotyczący tego, czego ma dotyczyć... I rozczarowanie, że chodzi o najzwyczajniejszą w świecie kradzież. Myślała, że na więcej stać te dzieciaki, no proszę was!
- Ale... Po co nam czyjeś gacie? Albo koszulka? - zapytała się chłopaka z pytającym wyrazem twarzy, szepczący przy tym konspiracyjnie. Skierowała wzrok na staruszki, które siedziały nieopodal. Szkoda, że Patience ma dobre serduszko, przez co rezygnowała ze wszystkich tych okazji do zrobienia czegoś... Fajnego.

Zupełnie nie wiedziała, gdzie patrzeć, kiedy grupa dzieci przekrzykiwała się wzajemnie, ale ze wszystkich tych wypowiedzi wyciągała wnioski. Czyli... Anioły to blond piękności, ubrane w śnieżnobiałe szaty i będące bardzo pięknymi istotami? Miały też skrzydła i aureolę... Oh wow! To znaczyło, że mogły latać! Jeszcze nie spotkała się z potworem, który tak by potrafił, bo w sumie... Ta moc w Podziemiu nie była zbyt przydatna. Ale może coś zdołało się już rozwinąć albo zmutować w nowym świecie, dzięki czemu potwory dostały nowe moce? Oh, ale to wszystko było fascynujące!
- A widzieliście kiedyś takiego anioła? - zapytała, ciekawa głównie tego, gdzie występują... Oczywiście prócz nieba. Czy schodziły na ziemię? A może ich dzieci przychodziły się bawić na place zabaw, gdy wszyscy pójdą spać? Umknął jej uwadze fakt, że bliźniacy siedzieli nad wyraz cicho podczas debaty, bo jak tu wszystkich ogarnąć, skoro tak krzyczą!
- Ale... Ja nie chcę uciekać. Dopiero co tu się wprowadziłam! - zaprotestowała szeptem, chociaż jej ton głosu świadczył o buncie wobec dyktatorskich zamiarów dowódcy grupy. Co prawda chciała uratować kotka... Ale nie chce uciekać. Przecież rodzice siedmiolatki byli naprawdę dobrzy i nie zamierzała żyć sobie samopas, pomimo że mocno ograniczali ją w działaniach.
- Biedny... Chcę wam pomóc! - odpowiedziała, znając już cały obraz sytuacji. Prawdopodobnie kot był spasiony, bo nie miał za bardzo ruchu czy dawały mu zbyt dużą ilość śmieciowego jedzenia, ale skąd mała Pati mogła o tym wiedzieć. Spojrzała w kierunku rozwieszonego prania, wzrokiem szukając czegoś, co mogłoby się przydać przy ratowaniu stworzenia. Nie była całkiem przekonana do tego pomysłu, bo... Te domowe pupile bardzo ceniły swoją przestrzeń osobistą i naruszanie jej mogło skończyć się w najlepszym wypadku ucieczką kota. Sama miała styczność z jednym i wiedziała, w jaki sposób do niego podchodzić, także pewno miała więcej doświadczenia... Chociaż przecież dawno jej na powierzchni nie było, kto wie czy któreś z dzieci nie ma w swoim domu takiego zwierzaka!