Ryneczek

Raczej ciężko o to, aby ktokolwiek po niepokojących informacjach, jakie usłyszał Johnny, zachował pełen spokój i nie wyczuł nic podejrzanego. Wspomniany posiadacz duszy sprawiedliwości nie był wyjątkiem tejże umownej reguły. Już sama świadomość tego, że jeden z typków niezbyt chciał się dzielić posiadanymi przez siebie informacjami, w zupełności wystarczyła, aby zrozumieć, że chodzi o coś o wiele, wiele, wiele grubszego i paskudniejszego. I niezwykle elokwentny, miły oraz kulturalny autor postu o dziwo nie ma tu na myśli fanek shipu Undyne i Alphys.
Słuszna uwaga drugiego mężczyzny, dotycząca tego, że kroi się coś większego, niż mogłoby się takiemu pierwszemu lepszemu ludkowi wydawać, z łatwością uzyskała aprobatę dwudziestolatka. Zwykły dupiasty protest, czy wspomniane obrzucanie błotem byłoby szybko ogarnięte przez ochronę, więc organizowanie takich przedsięwzięć raczej mało by dało domniemanym adwersarzom Święta Pojednania.
– Gdzie o tym usłyszeliście? Oczywiście, jeśli mogę zapytać. – zapytał jak gdyby nigdy nic, mając na uwadze to, że być może nie powinien na razie płoszyć dosyć niezłego źródła informacji.
Równie dobrze mogłaby to być zwykła plota, która miała się ni jak do rzeczywistości i była zwykłą transportowaną przez slumsowe paple ściemą, ale... Cholera... Mimo wszystko przydałoby się zagadać do kogoś z głównych osób ogarniających cały festiwal. Odrobina ostrożności nikomu jeszcze nie zaszkodziła, a jeśli faktycznie miało się zadziać coś złego, to tym bardziej powinien ruszyć swój zadek. W końcu sam się tutaj znajdował, więc, chcąc nie chcąc, było to także i w jego interesie. Oczywiście umyślnie pomijając te mniej oczywiste, lecz równie mocno, lub jeszcze ważniejsze powody, jakimi mimo wszystko wolałby się nie zasłaniać dla utrzymania zadowalającego stanu swojej żółtej dumy i ego. Przydałby się jakikolwiek strażnik. No, jakikolwiek pomijając Undyne. Jeszcze tego mu brakuje, aby musieć się z nią ponownie użerać. Skuteczność skutecznością, ale przecież apokalipsa jeszcze się nie zbliżała, żeby musiał sięgać po tak drastyczne środki, no nie? ...no nie?

The member 'Johnny' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 6, 2

Vorbis nie należy do osób wybuchowych. Wie on, że gniew często może zgubić. Jednak ta sytuacja z tym człowiekiem doprowadzała go do szewskiej pasji. Nie dość, że arogancki dryblas ubrudził najlepszą (bo jedyną) szatę Vorbisa, to jeszcze zaczął wyzywać jego magię oraz właściciela tych "sztuczek". Nie można ukryć tego, że Vorbis poczuł ujmę na honorze. Nikt nigdy go tak wcześniej nie traktował. Być może przez to, że dużo czasu spędzał w samotności, a być może też dlatego, że tylko ludzie bez wyobraźni mogą chcieć ubliżać wysokiej, zakapturzonej postaci w czarnej szacie. Tak czy inaczej: zachowanie tego faceta nie należy do najbardziej miłych, co rozsierdziło Potwora.
Na prowokacje pechowca, Zakapturzony odparł milczeniem. Nie zamierzał wplątywać się w słowne przepychanki. Sytuacja doszła do tego momentu, gdzie takie rzeczy są bez sensu.
Potwór nie zauważył psich strażników zainteresowanych tą sytuacją, jednak zdołał zaobserwować, że nawet te ludzkie samice nie życzą sobie, aby ten agresor akurat przebywał w tym miejscu i robił to co właśnie robi. Przysługują więc byłoby pozbyć się natręta prawda?
Kiedy agresywny człowiek próbował uderzyć z bara w Vorbisa, ten... pozwolił mu na to.
Tylko haczyk polega na tym, ze w momencie zetknięcia ramion tych obydwu rywali, ręką Zakapturzonego Potwora była naładowana dość dużym potencjałem magicznym, dzięki czemu przeciwnik Czarnego Kapturka powinien zostać porażony energią. Vorbis nie jest bezduszny i zadbał o to, aby wstrząs spowodował najwyżej paraliż. Celowo nie chciał go w większym stopniu krzywdzić. Szkoda by było zepsuć taki ładny festiwal.

// 1 rzut na efekt porażenia człowieka, 2 rzut na rozwój sytuacji.

The member 'Vorbis' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 7, 9

Gdyby Daniel teraz zbladł, ujawniłby swój strach. Także mniej-więcej postarał się opanować, jednak sytuacja była nieciekawa. Jeżeli zaraz nie zrobi nic konkretnego, konfrontacja będzie nieunikniona. Tak, konfrontacja - nie przyjmował do wiadomości, że Jule pójdzie z tymi łachudrami. Ona też była jakaś... no, dziwna, nie owijajmy w bawełnę, skoro od razu zgodziła się bez zająknięcia odejść. Nie, nie, nie, moi drodzy, tak nie będzie.
-White, teraz albo nigdy stary... - usłyszał cichy głos w swojej głowie, po czym zaczął kiwać delikatnie głową, zdejmując swe skórzane rękawiczki i wkładając je do kieszeni spodni, pokazując tym samym swoje paskudnie poparzone dłonie
- Chyba się nie zrozumieliśmy. Powiedziałem, że TERAZ przejdziemy bez problemu, a wy rozejdziecie się bez zająknięcia. Chyba nie chcecie, żebyście wyglądali gorzej, niż te dłonie, prawda? Tak więc.. wypierdalać. Już. - powiedział detektyw, patrząc z góry na grupę, z napiętymi wszystkimi mięśniami, które utworzyły groteskowy obraz na jego rękach
~Kostki - rzut na zastraszanie~
Daniel wiedział, że ich liczebność może przeważyć nad strachem. Ale miał plan. Trzeba wykorzystywać nawet ułamki sekund, gdzie przeciwnik jest rozkojarzony, lub nie spodziewa się ataku. Gdyby groźba nie poskutkowała, mężczyzna od razu wyskoczył by do pierwszego zbira i uderzyłby go w krtań pięścią, wysuwając lekko zgięty środkowy palec, co miało skutkować większymi obrażeniami. Następnie druga dłoń uderzyłaby w twarz, tym razem wbijając palce w oczy.
Chodzi o przetrwanie.
~Kostki - dwa rzuty na walkę wręcz (+1 z umiejętności)~

The member 'Daniel' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 8, 11, 5

The member 'Admin' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 6, 11, 9

Wychodzi na to, że bycie miłym faktycznie popłaca, huh? Nawet jeśli chodzi o wstrzymywanie się od mniej przyjaznego słownictwa, czy czynów przy tego typu podejrzanych i złowrogich frajerach! Kto by pomyślał?
– Uhuh... Dzięki. – odrzekł, łapiąc za równie niekonwencjonalną, jak i niecodzienną chusteczkową formę przekazywania sobie informacji. Pozostało mu liczyć na to, że z owym kawałkiem tkaniny nie działo się wcześniej nic... Niemoralnego. Przynajmniej Johnny dostał to, na co poniekąd liczył. Może i nie w takiej prostej i przychylnej jego wygodnictwu formie, jakiej by sobie życzył, ale jednak. Grunt, że jego "niewinne" pytanie przeszło bez wywołania niepotrzebnego niepokoju u adresata. Właściwie całość przebiegła niepokojąco sprawnie. Cholera wie, czy nie robią go w konia, ale dosyć nikła wiara w ich wiarygodność była wszystkim, co na aktualną chwilę posiadał.
Niefortunnie Johnny nie miał nawet możliwości zaatakować kolejnymi pytaniami swojego nowiutkiego braciaka przez pewnego gówniarza, który wtrącił im się w rozmowę. Nie wyglądało to na coś super podejrzanego, ot prawdopodobnie dziecko przybiegło po swojego ojca, bo miało to akurat jakąś zachciankę.
Ostatnie słowa, jakie dotarły uszu dwudziestolatka od drugiego mężczyzny zaraz przed jego zawinięciem się, tylko dolały oliwy do powoli rozpalającego się w nim niepokoju. Czy naprawdę miało się stać tu coś na tyle złego, żeby musiał zwiewać? Przez chwilę nawet przepłynęła przez jego głowę myśl, czy nie powinien faktycznie zabrać swojego zada z powrotem do domu, ale szybko odgarnął od siebie tego typu pomysły. Mimo wszystko ciężko było mu sobie wyobrazić coś tak bardzo złowieszczego, żeby był zmuszony wiać w podskokach. W końcu na całym terenie festynu było pełno ludzi i ochrony. W najgorszym wypadku mogłoby coś eksplodować, ale nie zmienia to faktu, że odbiłoby się to także na tej rzekomo lepszej części mieszkańców Ebott, a co za tym idzie, musiało się tu rozchodzić o coś innego.
Uwagę Lingarda sprawnie przyciągnęło ogłoszenie dochodzące ze sceny. Znajomy głos wszystkim dobrze znanej koziej mamy także z łatwością sprawił, że jego serce zaczęło bić jeszcze szybciej. Niemalże od razu odwrócił swój łeb ponownie w stronę stojącego przed nim kufla, aby zaczerpnąć na odwagę z niego parę łyków. W końcu miał zamiar właśnie uczynić coś, co było kompletnie sprzeczne z jego dotychczasową postawą.
Wyciągnął swój telefon, aby szybko zacząć palcem przebierać w swojej liście kontaktów. Długo mu nie zajęło dotarcie do numeru z przypisanym imieniem pewnej niebieskiej piranii. Na jego widok niechętnie przewrócił oczami w bok i następnie szybko pokiwał głową na boki.
"Załatw więcej osób do pilnowania Toriel. Wpadłem na paru dupków i dowiedziałem się, że ktoś chce odwalić coś większego w trakcie festiwalu. Nie spieprz tego." – szybko wyskrobał wiadomość dla Undyne, mając nadzieję, że kręci się gdzieś w okolicy. Mimo całej swojej niechęci było to niewątpliwie najlepsze wyjście, zważywszy na to, że Toriel postanowiła się pokazać jeszcze wcześniej, niż było to początkowo zaplanowane. Jeśli chciałby dać osobiście znać komukolwiek o tym, czego się dowiedział, to wówczas mogłoby być już za późno, oczywiście naiwnie wierząc w to, że ktoś dałby wiarę jego słowom.

Zakaputrzony Potworek z nieskrywaną satysfakcją patrzył, jak nieznośny człowiek pada na ziemię. W końcu ktoś dał mu nauczkę. Chociaż ciężko powiedzieć ile razy w życiu miał ten osobnik nauczek. Ale patrząc na jego zachowanie można śmiało stwierdzić, że za mało.
Większym problemem, nie powodującym już takiej satysfakcji okazał się inny człowiek, który rzucił się w obronie agresora niczym... coś... coś rzucającego się w obronie niesłusznej sprawy. Dobrze, że ludzkie samice były w pobliżu i zajęły się obroną godności Vorbisa, dzięki czemu on sam mógł stać się biernym obserwatorem.
A udało mu się zaobserwować naprawdę sporo. Dużo krzyków, latające smakołyki, które smutno brudzą się obecnie na ziemi i... sztuczne ognie.
Przez chwilę Potwór myślał, że chłopak od żelków jednak znalazł jakiegoś Potwora chętnego do robienia sztuczek, jednak widok ludzi zakładających kaptury i metalowe maski szybko skierował Zakapturzonego na inny tor myślenia.
Do głowy wpadło mu parę pomysłów, w tym niespodziewana i radosna forma ludzkiej sztuki, gdzie wyrywa się przypadkowych ludzi i się tańczy.
Ale te maski... ten dziwny przedmiot w ręce człowieka, który akurat był w zasięgu wzroku.
To nie wygląda na zapowiedź tańców.
Czym prędzej podszedł do tej bardziej naturalnej i kumatej dziewki i obrócił ją gwałtownie mniej więcej w stronę tamtego typka od maski. Pokazał go nawet palcem, aby podkreślić dramatyzm sytuacji.
- Musicie stąd iść. Zaraz może się polać tu krew. Dziękuję za smakołyki, ale naprawdę zalecam ucieczkę.
Kim są ci dziwni ludzie? Może to jakaś sekta? Albo być może mafia? A może ci Zbawiciele, czy jak im było, postanowili popsuć imprezę? Te pytania dręczyły Vorbisa, kiedy szukał jakiegoś miejsca, aby się ukryć i mieć jednocześnie dobry widok na rozwój wydarzeń. Żałował, że w swoim telefonie nie ma aparatu fotograficznego. Jeżeli rzeczywiście dojdzie do czegoś złego, to miałby przynajmniej jakiś dowód, że to nie Potwory były sprawcami tego incydentu.
Istnieje też szansa, że Zakapturzony wyjdzie na totalnego matołka i rzeczywiście to będzie jakaś sztuka. Jednak wrodzona paranoja nie pozwala mu myśleć w ten sposób. Wie, że ludzie są z natury źli i nie lubią Potworów. Czemu by więc nie wykorzystać ten festiwal i nie ubić paru z nich?

Gdyby nie całe zamieszanie, obecność Jule (...i pięciu innych przeciwników), Daniel prawdopodobnie rzuciłby się na draba, założył mu dźwignię i zaprowadził w oblicze prawa. Lecz nie teraz. Nie był to niestety ani czas, ani okoliczności. Jednakże nie mógł tego tak zostawić.
Szybko doskoczył do leżącego, łapiąc go swoimi poparzonymi, szorstkimi łapskami za szyję, zaciskając mocarnie i podnosząc lekko.
- Zapamiętaj te dłonie, chłoptasiu. Bo kiedyś to one wrzucą Cię do pierdla. - wysyczał przez zęby, puszczając nieszczęśnika i zrywając mu przy tym maskę. Detektyw spróbował jak najdokładniej przyjrzeć się napastnikowi.
Nie trwało to długo, ponieważ chwilę potem mężczyzna odskoczył i rzucił się pędem do miejsca, gdzie skąd wszedł do uliczki. Ściskając maskę w lewej dłoni, prawą złapał roztrzęsioną Jule za nadgarstek i, nie zwalniając tempa, pociągnął, by ruszyła za nim
- Ruszaj się, spadamy stąd! - krzyknął, mając nadzieję, że zbiry nie ruszą za nimi. A nawet jeśli, to że skryją się w tłumie

Reakcja chłopaka jedynie utwierdzała dziewczynę w przekonaniu, jak bardzo spaczoną ma wizję w stosunku do norm społecznych. Zmarszczyła delikatnie brwi, popadając w zadumę. Nie sądziła, że w tych czasach jest to możliwe, lecz jak widać, jej wizja świata była niewiele lepsza od samego dzieciaka. Ciężkie westchnięcie, zmieszane z tlącymi się nerwami wydobyły się z ust czternastolatki. I co miała teraz zrobić?
Chciała mu wyjaśnić, lecz ubiegła ją Undyne, która wyjaśniła samej dziewczynie kilka dość istotnych kwestii, zaś zmowa milczenia ze strony chłopca jedynie potwierdzały słowa rybeńki. Wte jej oczy spoczęły na nim, wyrażały niemały żal, lecz doskonale wiedziała, że odpuszczając mu tego co zrobił, z pewnością niczego nie nauczy, a wręcz przeciwnie. Dlatego też milczała, przytakując przy każdym zdaniu Undyne, dając w ten sposób znak, iż zrozumiała.
— Nie chcemy ci niczego na złość robić, po prostu takie postępowanie z twojej strony były niesłuszne... — już zaczęła prawić swoje morały, póki kątem oka nie dostrzegła dziwnego błysku, przez co ta się gwałtownie zawiesiła, co u Mari bywało niekiedy normą, lecz późniejsze zachowanie raczej wskazywało na co innego. Niepokój, który pojawił się na twarzy nastolatki, był widoczny jak na dłoni dla samej rybki. Nóż. Ostre narzędzie wraz z uprzejmym uśmiechem był istnym dla dziewczyny alarmem, natomiast kolejny gest obcego człowieka jedynie napędził strachu młodej Liddell. Szybko jej spojrzenie zleciało na towarzyszkę, chcąc jawnie przekazać coś ważnego, lecz zaraz potem usłyszała zwyczajnie, acz podejrzliwy wystrzał podobny przy fajerwerkach. Coś było na rzeczy, lecz przez gromadzącą się w duszyczce integracji wszelkie sprzeczne emocje zeszły na drugi plan.
— Undyne, za tobą! — krzyknęła do potworzycy, samej ruszając naprzeciw podejrzanemu jegomościowi, zasłaniając własnymi ramionami byłą kapitan, co mogło wydawać się dość śmieszne, lecz tlące się w oczach Marinette determinacja mówiła zupełnie co innego. W jej głowie huczało od wszelkich myśli bądź podejrzeń, nie wspominając o obawach. Tak piękne święto, a tak wiele złego się dzieje!

The member 'Admin' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 10, 11, 9, 2, 5

- JULE! - wrzasnął Daniel, czując, jak jej uścisk nagle niknie
Detektyw powoli zaczął żałować, że chciał jeszcze zabrać maskę bandziora. Jednak wiedział, że było to konieczne. W końcu ma taki zawód jaki ma - jego obowiązkiem jest pozyskiwanie informacji o typach spod ciemnej gwiazdy, by w przyszłości mógł oczyścić ulice z takiego ścierwa. Ponownie musiał jednak spiąć wszystkie mięśnie, by uratować kobietę. Cholera, robiło coraz to bardziej ryzykowniej. Ale był gotowy na takie ryzyko.
Mężczyzna obrócił się zwinnie i spróbował wyprowadzić silne kopnięcie z półobrotu, nadając dodatkowy impet skręcając odpowiednio biodra. Wiedział, że obranie za cel głowy będzie zbyt trudne, więc spróbował celować z czubka buta pod żebra, w miękkie partie ciała, by cały impet poleciał na nerki i wątrobę. Wiedział, że jest to potwornie bolesne, ponieważ już nie raz sam tak oberwał.
Ale to mogło nie wystarczyć. Granica została przekroczona, gdy tylko zauważył niewielki błysk ostrza.
Oj nie, nie, nie, zaraz może zrobić się gorąco. Tak więc i on porzucił wszelkie swoje bariery. Niezależnie od wyniku kopnięcia, White postanowił złapać za nadgarstek przeciwnika i z całej siły uderzyć pięścią w jego łokieć, by go wyłamać. Musiał działać brutalnie, mimo że wiedział, iż mogą być z tego wyciągnięte konsekwencje.
Prawdą też było, że nawet jeśli ich "lider" leży i całą swoją energię spożytkowuje na próby złapania oddechu, nadal było ich zdecydowanie za dużo. W razie gdyby jego ofensywa zadziałała, ponownie złapał by Jule i biegł ile sił w nogach. W przeciwnym wypadku należało nastawić się na defensywę. Mocną defensywę.
//Trzy rzuty kostką - Pierwszy na kopnięcie, drugi na uderzenie w łokieć, trzeci na ewentualną postawę obronną, każdy +1 z umiejętności

The member 'Daniel' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 7, 4, 4

TAK! Dokładnie właśnie tego brakowało Johnny'emu na jego prywatnej liście życiowych atrakcji! Atak terrorystyczny, zamachy oraz ukochane przez wszystkich wyznawców Allaha eksplozje. Nie ma co, nie tak wyobrażał sobie ten dzień i w sumie ciężko o to, aby inni byli odmienni w tejże właśnie sprawie. Oczywiście można było się bez problemu domyśleć, że całe planowane przez gatunek potworów przedsięwzięcie nie odbędzie się bez żadnych pomniejszych zgrzytów, ale żeby posuwać się do takich środków? To poniekąd zdumiewające, jak mocno rasizm się zaszył i rozrósł w ludzkim społeczeństwie przez ostatnie parę lat, zakładając, że faktycznie było to spowodowane nienawiścią do magicznych istot, a nie chociażby sprawami politycznymi. Przecież w centrum zamieszania była sama Kozia Królowa, ale cholera wie. Tak po prawdzie, to obie opcje wchodziły w grę i były jak najbardziej prawdopodobne.
Wracając do okrutnej i przytłaczającej rzeczywistości, przez pierwsze parę chwil od fali wybuchów, dwudziestolatek stał jak wryty, widząc unoszący się od strony sceny, a może raczej od jej zgliszczy, obłok ciemnego dymu. Pomimo oczywistości sytuacji, w jakiej wszyscy się znaleźli, Lingardowi niezwykle ciężko było przyjąć do wiadomości to, co się właśnie stało. Jego przeraźliwie szybko bijące serce wręcz wyrywało się z klatki piersiowej, kiedy w międzyczasie umysł przetwarzał wszystkie możliwe czarne scenariusze.
Panika oraz desperackie przepychanki tłumu w niczym nie pomagały. Już na samym wstępie wpadła na niego pewna stosunkowo niska kobieta z prawdziwym obłędem i przerażeniem w swoich oczach, która to po chwili bez słowa zwiała co sił w nogach z dala od kierunków, z których nastąpił atak. W całym tym zajściu było coś nieprzyjemnie porażającego.
Ku jemu własnemu zdziwieniu, nogi posiadacza duszy sprawiedliwości mimowolnie ruszyły do przodu, kierując swojego właściciela prosto do miejsca, z którego jeszcze przed chwilą przemawiała Kozia Mama. Głowa darła się wewnątrz do niego ze wszystkich sił, aby zawrócił, lecz nie otrzymała najmniejszej odpowiedzi, czy reakcji. Zwyczajnie nie potrafił się zatrzymać, a co dopiero zacząć spieprzać w przeciwną stronę. Bez namysłu przebijał się przez rozpaczliwie próbujący wydostać się z festiwalu motłoch. Może i sam jeszcze tego nie rozumiał, ale świadomość tego, że coś mogło stać się Toriel była poniekąd siłą napędową dla aktualnie wykonywanego przez niego czynu. Jego podświadomość oraz ciało obrały swój cel jeszcze zanim zdołał logicznie pomyśleć.
Chyba naprawdę ciężko jest się pozbyć swoich starych nawyków, huh?

The member 'Johnny' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 8

To stało się za szybko. Nim Vorbis zdążył cokolwiek zrobić, ten zamaskowany mężczyzna zaatakował czymś, czego nawet Vorbis nie rozpoznał. Może gdyby się bardziej przyglądał... ale niestety był za bardzo zajęty łataniem i dość twardym lądowaniem. Na szczęście kombinezon uchronił go przed poważniejszymi obrażeniami. Chwilę leżał na ziemi, otoczony chaosem. Myślał nad tym, co się właściwie stało. Gdy już sobie uświadomił, że nie był sam w polu rażenia, natychmiast wstał. Zignorował ból, który odczuł przy gwałtownym ruchu. Powinien się wkrótce zregenerować, więc można to wrzucić na drugi plan.
Uwagę Zakapturzonego przykuła dziewczyna. Leżała w swojej krwi, a z jej ciała sterczało podłużnie ukształtowane drewno. Podbiegł do niej. Nawet nie próbował zagadać. Widać było, że szok nie pozwoli jej wydusić nawet słowa. Zamiast tego, delikatnie wziął ją na ręce. Uważał na drewienko, oraz na uszkodzoną nogę. Vorbis rozglądnął się i po szybkim rekonesansie, postanowił odbiec od centrum festiwalu. Pamiętał on o pozostałych dziewczynach, jednak pamiętał też, że próbując uratować wszystkich, nie uratuje nikogo.
Zakapturzony wolał o... pomoc. To zdarza się naprawdę rzadko, lecz teraz, bez leczniczej magii, był zdany tylko na swoje szczęście i innych. Być może znajdzie kogoś, kto będzie w stanie pomóc rannej dziewczynie. Potwór zaczepiał przypadkowych przedstawicieli swojej rasy i pytał się, czy mogą pomóc. Oczywiście większość mogła to zignorować, w końcu lepiej ratować własny tyłek
Jednak pomimo możliwych niepowodzeń, Vorbis nie zamierzał się poddawać.

// Rzut na znalezienie pomocy

The member 'Vorbis' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 4

The member 'Admin' has done the following action : Kostki

---

'Kostka' : 3, 10