Iris

Personalia: 
Iris Fell
Rasa:
Człowiek
Wiek:
15 lat
Miejsce zamieszkania:
Slumsy
Zawód lub miejsce pracy:
Uczennica



Wygląd:

Iris jest dziewoją o dość standardowej urodzie. W tłumie wręcz trudno ją wypatrzeć. No chyba, że zakryje usta i nos bandaną jak jakaś bandytka, wtedy się wyróżnia. Ale wracając do jej fizjonomii, nastolatka jest wysoką, szczupłą dziewczyną o jasnej skórze, na której w niektórych miejscach pozostały ślady blizn po trójzębie Asgora. Konkretnie na brzuchu, okolicach serca i plecach, bo niestety broń przeszyła Iris na wylot. Co się natomiast tyczy jej mięśni, są one tylko delikatnie zarysowane, bo choć nastolatka uprawiała sport, to nigdy nie była jakimś strasznym zapaleńcem, dlatego zachowała w miarę kobiecą sylwetkę. Szkoda tylko, że jej twarz często przybiera odcień niezdrowej bladości, co Iris odziedziczyła po matce, która często przypominała ducha. Tak samo i proste, brązowe włosy, które dziewczyna co jakiś czas skraca do połowy szyi, by nie przeszkadzały jej w codziennych czynnościach. Tylko niebieski kolor oczu odziedziczyła po ojcu. A co do ubioru, nie lubi ubrań, które ograniczają jej ruch. Może nawet założyć krótką spódniczkę, byle tylko mieć też do niej rajstopy, aby majtek nie było widać. Wszelkie długie spódnice i sukienki stanowczo odpadają.

Charakter:
Jak to się mówi? Jeśli wejdziesz między wrony musisz krakać tak jak one... No i tak samo było w przypadku Iris. Gdy po śmierci matki stała się jedyną przedstawicielką płci pięknej w rodzinie Fellów musiała się przystosować do męskiego stylu bycia reszty domowników. Cud, że nie wyrosła jej od tego broda! Ale wracając do tematu, Iris jest postrzegana przez otoczenie jako typowa chłopczyca. Nie można określać jej już mianem delikatnego kwiatka, ani też nosić za nią bagaży. Ba! Wręcz obrazi się za potraktowanie jej jak słabszą jednostkę. Wszystko chce robić sama i uważa, że ze wszystkim sobie poradzi. Jest przy tym uparta jak osioł. I to głównie z winy ojca, który zmuszał ją by dorównywała mu we wszystkim. Zawsze stawiał przed nią wysokie wymagania, które czasami sprawiały, że Iris popadała w tymczasowy dołek. Lecz nie na długo, ponieważ dziewczyna zawsze potrafiła podnieść się z kolan i pomimo bólu psychicznego lub fizycznego, który zawsze dusiła głęboko w sobie, iść dalej na przód. Co się natomiast tyczy jej relacji z innymi, kocha wszelką rywalizację, w tym gry zespołowe. Lubi pracować z innymi i nawiązywać nowe znajomości. Choć nie jest tak wyluzowana jak jej bracia. By zdobyć jej szacunek trzeba na to zapracować. Nastolatka ocenia każdego nie po plotkach, lecz czynach. Przechodząc dalej warto wspomnieć również o jej woli walki i odwadze. Choć potrafi czuć strach jak każda żywa istota, to stara się go przezwyciężać. Bo to nie sztuka udawać, że nic się nie dzieje i potajemnie srać w gacie. Sztuką jest się przyznać przed samą sobą do słabości i spróbować stawić im czoło. Co się natomiast tyczy mocnych chwil słabości, wówczas na pewien czas z Iris potrafi wyleźć jej delikatniejsza część natury. To tak jakby miało się jajko i rozbiło się skorupkę. Wówczas Iris nie czuje się pewnie i stara się przeczekać gorszy czas w ukryciu. Czuje wstyd i nie chce by inni ją widzieli w takim stanie. Można nawet powiedzieć, że czasami sama siebie oszukuje, byle tylko spełnić oczekiwania innych.
Historia:
Iris przyszła na świat w miasteczku Ebott, jako trzecie dziecko pana i pani Fell. Jej pierwsze lata życia nie różniły się niczym od większości jej rówieśników. Miała kochającą rodzinę, dobre perspektywy na przyszłość i wszystko co było jej potrzebne do normalnego funkcjonowania. Nawet jej starsi bracia nie uprzykrzali jej za bardzo życia. Bo choć była sporo od nich młodsza i była dziewczyną, to jednak w głębi serca czuli, że muszą ją chronić. Nawet gdy ich kumple żartowali sobie z Iris, to bracia zawsze stawali w jej obronie. Do czasu, bowiem po długiej chorobie i śmierci ich matki rodzeństwo zaczęło się od siebie oddalać, a ich ojciec pogrążony w żalu wprowadził do ich domu nowe porządki przypominające trochę wojskowy rygor. Iris przestała już być traktowana jak mała księżniczka tatusia, a do zwykłych obowiązków edukacyjnych i pomocy w domu, doszła jej również praca u sąsiadki w charakterze pomocy domowej. Trzeba w końcu było pomóc ojcu podreperować rodzinny budżet, a w tamtych czasach pracujące dzieci nie były niczym dziwnym. Tak więc pomimo młodego wieku Iris szybko poczuła trudy dorosłości, co wpłynęło również na jej psychikę i postrzeganie świata. Stała się bardziej pewna siebie, bardziej wojownicza. Taka kobieta pracująca. A i jej relacje z kolegami i koleżankami też uległy zmianie. Wcześniej wolała się trzymać z tyłu i unikać zwady z kimkolwiek, a potem? Gdy przychodziło co do czego i ktoś z jej przyjaciół miał kłopoty, przestała się bać stawać w jego obronie. Można nawet powiedzieć, że stała się taka sama jak jej starsi bracia.


I pewnie jej życie nadal by tak wyglądało gdyby nie pewien incydent. Pewnego dnia bowiem jedna z jej przyjaciółek zaginęła. Z notatki znalezionej w pamiętniku nastolatki wynikało, że dziewczynka wyruszyła na górę Ebott. I przez pierwsze dwa tygodnie właśnie tam jej szukano, jednak bezskutecznie. Zmartwiona tym wszystkim Iris sama na własną rękę postanowiła wyruszyć na poszukiwanie przyjaciółki. Miała nadzieję, że dorośli przegapili jakiś ślad i dziewczyna jednak się znajdzie. Lecz niestety, zamiast odnaleźć poszlakę, nastolatka trafiła do Podziemia. A tam na swojej drodze spotkała wiele potworów, z których część była dla niej życzliwa, a część starała się ją złapać i przyprowadzić do ich króla, do którego koniec końców dziewczyna i tak trafiła nie mogąc znaleźć innego sposobu na opuszczenie Podziemi. I jak to się dla niej skończyło? Krótką pogawędką i trzema dziurami w ciele. No nie ma co, przynajmniej śmierć była w miarę szybka i nastolatka długo nie cierpiała. Ale co potem? Co z jej rodziną?! Przecież czekali na nią na powierzchni!


Nie... Choć bardzo pragnęła by było inaczej, już nigdy ich nie zobaczyła. Od jej śmierci do dnia zmartwychwstania minęło kilkadziesiąt lat i zarówno jej ojciec jak i bracia prawdopodobnie już dawno leżeli kilka stóp pod ziemią. Jedyne więc co mogła zrobić to pogodzić się z losem i spróbować jakoś ułożyć sobie to życie po życiu. Znalazła nawet nową rodzinę w Snowdin, z którą żyła aż do dnia kiedy potwory skończyły budowę maszyny, która miała raz na zawsze zniszczyć barierę. Oczywiście Iris, tak jak inne dusze zgodziła się wziąć w tym udział i pomóc potworom. Nie przypuszczała jednak, że po wszystkim nie tylko zapadnie w śpiączkę na długi czas, ale też straci pamięć.




Dodatkowe informacje/zainteresowania/ciekawostki*
***
- Jest duszą odwagi.
- Lubi lody.
- Nienawidzi śliwek.
- Ma uczulenie na orzechy.
- Chciałaby mieć psa.
- W innej linii czasowej była facetem.


Przedmiot startowy:
Bandana- prezent od brata, dodaje jej bonus do pewności siebie.


Zdolności:

Ostry negocjator- choć Iris jest osobą wojowniczą, to jednak ceni też możliwość rozwiązywania sporów drogą dyplomacji. Dlatego przed użyciem siły stara się przemówić do przeciwnika argumentami, żartami, a w ostateczności kłamstwem w dobrej wierze. I całkiem nieźle jej to idzie.

Umiejętności:

Sprawność fizyczna- wiele sytuacji w życiu Iris wymagało, by skupiła większą uwagę na swoją kondycję. Zarówno w dorywczej pracy jak i innych sytuacjach musiała wykazać się sprawnością i to sprawiło, że dziewczyna dużo ćwiczyła. Najbardziej lubiła pływać i biegać. Ze wspinaczką jest trochę gorzej, a podnoszenie ciężarów... Niestety dziewczyna nie jest kulturystką. Uniesie bardzo duże zakupy, ale o bieganiu z plecakiem pełnym cegieł może zapomnieć.

Gra aktorska- wiele lat temu ojciec Iris nauczył ją, że czasami życie zmusza człowieka do przybierania różnych ról, często dość nieprzyjemnych. I właśnie dzięki jego naukom nastolatka bez sprzeciwu potrafiła się dostosować między innymi do oczekiwań jej pracodawczyni. Kobieta chciała, by Iris była jej służącą? To dziewczynka zachowywała się tak jak na pokojówkę przystało. A gdy do rodzinnego domu przychodzili goście? To pomimo biedy Iris grała jakby była panienką z zamożnej rodziny, z klasą i elegancją. W innych sytuacjach jest tak samo. W miarę fizycznych i psychicznych możliwości Iris dostosuje się do każdej roli.

Relacje:*

Kiedyś miała rodzinę, przyjaciół i wrogów. Teraz już niestety nikogo z nich nie pamięta co może być nie tyle nieprzyjemne, co niebezpieczne.

LOVE:  0